Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rex Weyler - również członek Greenpeace - zaczyna swoją książkę od "początku świata", czyli od życiorysów kilku osób, którzy zapoczątkowali ten ruch. Jest dużo o pacyfizmie i o konstruowaniu bomb atomowych, ale do Greenpeace jeszcze od tego daleko i w zasadzie dwa pierwsze rozdziały można sobie spokojnie podarować. Kolejne dwa w zasadzie też... Weyler drobiazgowo opisuje w nich pierwsze wyprawy Greenpeace, rozmienia się na drobne pisząc o rzeczach, które naprawdę niewiele osób interesują. Z uporem maniaka zanudza czytelnika, rzucając dziesiątki nazwisk osób, które przewinęły się na akcjach, opisując wystrój statków, pogodę dzień za dniem, wschody słońca i kąpiele w morzu, błąkanie się po morzu w bezowocnym poszukiwaniu statków wielorybniczych, wycie do księżyca oraz mnóstwo zdarzeń zupełnie bez znaczenia. Zamiast pokazywać las, rozdrabnia się na drzewa. I ciągnie się to przez wiele stron, niewiele z tego wynika i jest potwornie nudne. Zdaję sobie sprawę, że te sprawy składają się na historię organizacji i że bez ludzi by jej nie było, ale to jest nudne z punktu widzenia kogoś, kto nie jest jej członkiem i kogo nie interesują wewnętrzne przepychanki, tylko ochrona środowiska. Kłopot z tą książką jest taki, że jej objętość nie idzie w parze z ciekawą treścią: można to było wszystko skrócić i opowiedzieć inaczej, zamiast rozpisywać się - jak to czyni Weyler - o pierdołach. Interesujących fragmentów jest w tej książce naprawdę mało, coś mało jest też w "Greenpeace" ekologii: zamiast eco dominuje ludzkie ego.