Jose Gorostiza

Sięgając po "Śmierć nieskończoną" miałem duże oczekiwania. Rzadko sięgam po literaturę meksykańską, a lubię te latynoskie klimaty. No i był jeszcze jeden argument - jeśli kilkadziesiąt lat temu tłumaczono obcą poezję na język polski, były to zwykle dzieła bardzo dobre, a nawet wybitne. Niestety, rozczarowałem się dość mocno. Wprawdzie tomik ten zawierający jeden tylko wiersz na pewno nie jest niewypałem. Tak nie pisze nowicjusz. Widać, że dzieło wyszło spod pióra doświadczonego poety. Tylko, że ten poeta za bardzo przeintelektualizował swój utwór. Treści jest w nim zupełnie niewiele (no dobra, w poezji nie musi jej wcale być dużo),ale za to formę rozdęło do zupełnie przesadnych rozmiarów. Ileż można rozpisywać się o szklance wody? Wiem, był taki, który na kilka stron rozciągnął jedzenie magdalenki, ale on był akurat geniuszem. Summa summarum, dzieło Gorostizy nie jest dla każdego. Może przy kolejnej lekturze docenię, ale póki co tylko cztery gwiazdki. Czasem lanie wody nie popłaca.