Józef Bieniasz

Ależ to było pyszne! Cudowne! Takich książek się już nie pisze. Cudownie opisana historia lisa Łaty, tytułowego leśnego spryciarza. Ciężko rozeznać kiedy dzieje się akcja... ale to nie ma większego znaczenia. To opowieść z czasów kiedy wszystko było inne. Józef Bieniasz pięknie opisuje przyrodę, pięknym językiem literackim. Posłuchajcie tego: "Na wyłysiałych miejscach boru, kędy wielmożyła się puszcza trwa, roziskrzyły się krople rosy". I jaką wielością imion nazywa lisa. Raz to mikita a raz kundel, spryciarz, cynik, filozof... rozpływałem się z zachwytu. Zwierzęta są pięknie spersonifikowane, przez co wydają się niemal ludzkie... ale tylko na tyle by łatwo było je pojąć i wciąż zachować leśną dzikość. Autor używa wiele słów z żargonu leśników i myśliwych... a nawet wplata opowieści myśliwskie. Czytając zastanawiałem się ile jest tutaj fantazji autora a ile faktycznych wydarzeń. Fantazji nie ma chyba zbyt wiele, wszak lis to niesamowite zwierzę i jestem w stanie uwierzyć we wszystko co Bieniasz napisał. Książkę pięknymi ilustracjami opatrzył Stanisław Rozwadowski, w pięknym starym stylu, co jeszcze pogłębiało mój zachwyt. Doprawdy takich książek już się nie pisze. Kto dorwał ją w swoje łapy i pazury ten niech się mieni szczęśliwcem. A teraz czas posznurować do lasu...