Karol Szpalski

Jako dzieciak bez pamięci zakochany w bieżącej wodzie, od tej w kranie po tę w rzece, fascynujący się każdym, najdrobniejszym nawet rowem z jakimś ciekiem wodnym, odczuwający mus spenetrowania go od źródła do ujścia (a potem odwrotnie) oraz rozkopujący należące do rodziny ogródki i sady w niezachwianej wierze, że wzbogacę je w ten sposób w jakikolwiek sztuczny strumyczek, którego zawsze mi brakowało... Wspominam tę książeczkę niesłychanie ciepło. Wypożyczałam ją miliony razy przez całą podstawówkę i nie mogłam odżałować, że nie posiadałam własnego egzemplarza. Co w niej konkretnie takiego było, skoro nie pamiętam zbyt dobrze żadnego jej fragmentu (a ilustracje niezbyt dobrze) - nie mam zielonego pojęcia, ale niewątpliwie mocno pobudzała moją wyobraźnię, skoro kołacze mi się w głowie do teraz. Mam ogromną ochotę zajrzeć do niej po latach.