Oleg Gordijewski

"Teraz powiem wam prawdę. Od prawie trzydziestu lat jestem rosyjskim szpiegiem" - te słowa padły z ust bardzo ważnego szpiega KGB ulokowanego w jednym z europejskich państw. Zdradzę tylko, że chodzi o pewną babcię przyłapaną w ciemnej uliczce. Takich historyjek jest troszeczkę. Dowiecie się między innymi kto w młodości eksperymentował seksualnie ze zwierzętami... Książka jest bardzo dobrze napisana. To duża sztuka tego typu książkę napisać tak, by nie była nużącą. A ta publikacja właśnie taka jest. Od początku do końca czyta się ją z dużym zainteresowaniem. Co szczególnie zwróciło moja uwagę? Uderza naiwność zachodnich intelektualistów w stosunku do ZSRR. Zaskakująca jest jednak również postawa sowieckich decydentów, którzy zafiksowali się, że Zachód nic innego nie robi, tylko spiskuje przeciwko ZSRR i nie mogli się pogodzić, że takich spisków nie ma. Niektórzy szpiedzy KGB wymyślali różne historie, by zaspokoić ten chory głód. Ale największe zaskoczenie to chyba to, że KGB naprawdę nie potrzebowała specjalnie szantażować, czy przekupywać, by pozyskiwać pewne osoby do współpracy. Chodzi tutaj o mężczyzn z nadmiernie rozdmuchanym ego i manią wielkości. Wystarczyło rzucić komplement w stylu: "Stary, jesteś genialny. Absolutny fenomen z Ciebie. Jesteś nadzieją biurokracji europejskiej. Od ciebie zależeć będą losy świata. Możesz go zbawić". Delikwent taki jarał się takimi tekstami i nadawał kagiebistom jak rozochocony gimnazjalista przez szkolny radiowęzeł. To naprawdę zaskakujące, że tak łatwo można było zwerbować różnych urzędasków. Od razu przypomniała mi się sprawa Olina. Łasy na komplementy Oleksy też się tłumaczył, że on tylko biesiadował. Jednego takiego naiwniaka z manią wielkości przyłapano przy użyciu aparatu fotograficznego ukrytego w wózku dziecięcym. Jak ktoś chce zobaczyć zdjęcia z tej akcji to niech wpisze w google: "Treholt Titov" i wciśnie grafikę.