Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka mówi o tym, że epoka lodowcowa nie skończyła się wcale 10000 lat p.n.e. jak zakłada tradycyjna archeologia, ale dużo później. Świadczyć maja o tym zalane przez oceany połacie ziemi, na których mnóstwo jest starych, megalitycznych budowli. Dodatkowo autor udowadnia, że żyjący w czasach epoki lodowcowej ludzie nie byli małpopodobnymi tępakami, ale niezwykle inteligentnymi istotami, które na podstawie obliczeń wyprowadzonych z ruchu precesyjnego Ziemi, kreśliły mapy lądów całego świata. Wielka piramida i inne megalityczne budowle miałyby być punktami odniesienia służącymi do orientowania się w przestrzeni. O ile sama teoria jest ciekawa i na pewno warto się z nią zapoznać, o tyle całą książkę można by spokojnie skrócić do dwóch, trzech rozdziałów. W wielu rozdziałach autor powtarza się, rozpisuje o tym, o czym pisał rozdział czy dwa wcześniej, non stop przypomina niektóre dane i liczby, co w założeniu miało zapewne wyczulić czytelnika na te wartości, w praktyce jest jednak strasznie irytujące.