Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku miałam pewne wątpliwości - fakt faktem wychowałam się na Wojowniczkach z Krainy Marzeń puszczanych na RTL7, uwielbiałam to bardziej niż sławną Czarodziejkę z Księżyca. Tylko czy powrót po latach nie byłby zderzeniem ze ścianą? O dziwno nie! Choć nostalgia na pewno dorzuca swoje trzy grosze, tak wciąż jest to świetna historia. A pomysł na początku wydaje się prosty jak budowa cepa (i przemielony setki razy) - trzy urocze podlotki trafiają do magicznej krainy, którą muszą (jakimś cudem) uratować. Są magiczne stworki, miecze, magia i oczywiście ten straszny (choć zabójczo przystojny) złol i jego przydupasy. Klasyka jak się patrzy. Co więc sprawia, że po raz kolejny się w tym zakochuję? W sumie… nie wiem. Tak po prostu ma w sobie to ,,coś”, to ciepło i urok. Dodatkowo ogromny plus dla samych podlotków, które nie są irytujące i bez powodu ogłupiane, żeby na przykład wprowadzić konflikt z dupy. Niech będzie taka Umi, która będąc zjawiskowo piękną, bogatą i dobrze wychowaną panienką… jest sympatyczna i nie zadziera nosa! Co prawda z całej trójki jest najbardziej agresywna, ale to było przeurocze, gdy potrafiły się dogadać pomimo znacznych różnic w charakterach i obyło się bez fochów z czapy. Bo dlaczego główne bohaterki mają skakać sobie do gardeł i walczyć o przywództwo, zamiast zajmować się tym, co ważne - czyli wykaraskaniem z tarapatów? No i na koniec nie mogę nie wspomnieć o kresce. Trzeba wziąć poprawkę, że manga ma już swoje lata i nie każdemu może odpowiadać ten styl, jednak trudno paniom z CLAMP odmówić… nie wiem jak to nazwać, ale projekty strojów i lokacji są prześliczne! Naprawdę magiczne, takie jak całe Cephiro.