Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie, nie i jeszcze raz nie. Po raz kolejny przekonuję się, że każdy powinien robić to, co wychodzi mu najlepiej, malarz powinien malować, a piszący (mówiący?) z sensem artysta to wyjątek, potwierdzający regułę. Edward Dwurnik też ją potwierdza, jednak nie na zasadzie wyjątku. Jego wywiad – a raczej monolog – kojarzy mi się z opowieściami snutymi po kilku głębszych przez wujka-gawędziarza, w których kombatanckie wspomnienia mieszają się ze zgrywą, nie istnieje żadna hierarchia ważności ani żadna tama dla samozadowolenia. Wujaszek, rad że znalazł się w centrum uwagi, co rusz puszcza race elokwencji i dowcipu, czasem zaklnie, czasem beknie - towarzystwo przy stole się nie nudzi, wszyscy zadowoleni, impreza udana. A mnie żal – bo co jakiś czas zdarzają się jednak w tym słowotoku frapujące chwile, gdy artysta naprawdę uchyla drzwi do swojego królestwa: uwagi warte zatrzymania się, podjęcia z pietyzmem, obejrzenia pod światło. Nic się jednak takiego nie dzieje, ulotna chwila mija, galopada trwa. I tak do końca – show rozpuszczonego przez publikę i krytyków, egocentrycznego celebryty, pokaz miałkiej zgrywy, niegodnej inteligencji autora, za to w sam raz dla kolorowych pism kobiecych. Widać, że zdominowana rozmówczyni w żaden sposób nie jest w stanie tego moderować i tak oto utalentowany artysta sam robi sobie krzywdę. Mówią co prawda, że chcącemu krzywda się nie dzieje – jednak szkoda.