Cytat dnia
Bóg jest jak wiatr, który ma wypełnić nasze żagle...Czasem jest tam, gdzie nasza łódź, a czasem - gdzie indziej. I wtedy właśnie zaczynamy m...
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2020
1993
1992
1991
1985
Więzy Douglas Scott 
Dość męcząca książka - bardzo rozwlekle napisana, do przesytu przepełniona bogactwem do niczego niepotrzebnych szczegółów, bez wyraźnego głównego bohatera... Niby to postacią wiodącą jest kapitan Chisholm, ale każdy inny narrator, Anglik, Amerykanin, Niemiec itd., a pojawia się ich co najmniej pół tuzina, wykreowany jest do bólu detalicznie - choćby gościł tylko na dwóch-trzech stronach, poznać musimy jego przemyślenia na każdy temat, wrażenia z kąpieli, odczucia związane z noszeniem getrów, opinię na temat ulubionego munduru, czy nastrój, w jaki wprawia go naszyta na nim odznaka - i tak dalej. Zdecydowanie zabrakło umiaru w opisach i wyważenia wątków, co na dłuższą metę nudzi i męczy, a szum informacyjny powoduje zatracenie się głównej intrygi. Dodajmy do tego drętwe, nieraz schematycznie przerysowanie dialogi - i ogólnie wychodzi z tego książka trudna do przebrnięcia bez popadania w kartkowanie, a na pewno nie taka, do której chciałoby się wrócić. W sumie największe wrażenie robi bardzo sugestywny opis żeglugi w konwoju atakowanym przez U-Booty - no ale autor był w końcu w czasie wojny marynarzem.
Więzy Douglas Scott
Na okładce napisano: "Akcja do końca powieści toczy się niezwykle wartko i pełna jest nieoczekiwanych, zaskakujących dla czytelnika rozwiązań". Cóż, jeśli w tej książce akcja toczy się wartko, to w najsłabszych nawet powieściach MacLeana po prostu akcja goni tak, że trudno nadążyć. Czytelnikowi długo nie będzie dane domyśleć się, co wspólnego z końcem książki ma jej początek, ale jak na mój gust, zdecydowanie za długo. Początek zapowiada ciekawą wojenną sensację, ale dość szybko wątki robią się przegadane, nudne i dość sztampowe. Od momentu, kiedy bohaterowi udaje się uciec z niewoli i dostać do swoich, nic nadzwyczajnego się nie dzieje. No, chyba, że pojawienie się trupa siedzącego w fotelu, można uznać w powieści wojennej za wyjątkowe spiętrzenie napięcia. Końcowe rozdziały, gdzie wszystko staje się w końcu jasne, położone zupełnie, fragmenty, które można by wykorzystać do zbudowania faktycznego napięcia są zupełnie przeciętne. Doczytałem do końca tylko z obowiązku, bo nie lubię porzucać w połowie książek, które stoją u mnie na półce w domu. Bez specjalnych emocji oddam do biblioteki...
