Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka napisana jest w formie kilku odrębnych wywiadów z dziennikarką. Pomimo mylącej okładki, książka głownie skupia się na tematyce śmierci (odchodzenia, tego jak rozmawiać z umierającym, czy warto jest "walczyć" czy pogodzić się z nieuchronnym, dla wrażliwszych informacja - opisano w niej jak umiera człowiek fizjologicznie i wiele, wiele innych) oraz bioetyce śmierci (reanimować czy nie, leczyć czy nie...). Mamy też wątki poboczne dotyczące in vitro, seksu, życia księdza Kaczkowskiego... Niektóre z informacji są wg mnie szokujące (np. ''o świadkach Jehowych, że to religia a nie sekta'' - serio?),inne niepotrzebne (''mam fajnych kolegów gejów w seminarium!'' - OK., można być gejem w seminarium. Najważniejsze to nie grzeszyć aktami płciowymi z tą samą płcią. - O tym ksiądz nie wspomina). Brakuje mi tutaj podkreślonego i wytłumaczonego stanowiska Kościoła Katolickiego - dlaczego tak, a nie inaczej..? Książkę można przeczytać jeśli kogoś interesują tematy hospicjum, bioetyki i śmierci, ale niekoniecznie trzeba, jeśli chcesz uzyskać rzetelną wiedzę na inne tematy. Warto też przeczytać tym, którzy zastanawiają się czy oddać członka rodziny do hospicjum czy nie... Ksiądz chciał być postępowy, niby coś sugeruje i próbuje narzucić nowy trend, ale jednocześnie jest posłuszny Kościołowi (i całe szczęście) i niewiele z tego wychodzi. Brakuje mi tutaj zachęty do wiary, a za dużo jest za to przekleństw z ust kapłana na k..., "modnych" tematów i przyznawania się do grzechów (takiego niezdrowego chwalenia "kiedy było się młodym..." czy dziwnych zachowań. Wszystko w rękach Boga oczywiście, księdza już nie ma wśród nas, jednakże ja dzięki tej książce (między innymi) utwierdziłam się, że nie jestem "fanką" Jego twórczości. Co nie zmienia faktu, że popieram Jego Hospicjum całym sercem. Bo to prawdziwy, troskliwy dom do przejścia na drugą stronę. No i jeśli chodzi o oswajanie śmierci to ksiądz zrobił "dobrą robotę"!