Cezary Gawryś

Książka „Wyzywająca miłość. Chrześcijanie a homoseksualizm” wypełnia pewną niszę, którą jest powoli zapełniająca się wydawnicza pustka, za cel stawiającą sobie odpowiedzieć na pytanie: czy i jak jest możliwe pogodzenie ze sobą dwóch, jakby się zdawało sprzecznych, tożsamości – bycia chrześcijaninem i bycia homoseksualistą. To, co wysuwa się na pierwszy plan tej skądinąd niejednorodnej pod względem gatunkowym książki (na którą składają się wywiady, reportaże, dokumenty, listy),to samo pojmowanie homoseksualizmu, który jest tu raczej ukazany nie tyle jako problem moralny, co życiowe wyzwanie. Przywodzi to na myśl zapomnianą, jak się zdaje, w Kościele doktrynę „najpierw życie, potem doktryna”. Zamiarem jednak książki, co podkreślone zostaje we wstępie, nie jest dawanie gotowych odpowiedzi i promowanie określonych wzorców życia, ale raczej umiejętne stawianie pytań, które dopiero następnie miałyby, w zaciszu własnego sumienia (książka także przypomina i tę tomistyczną ideę, że w pierwszej kolejności powinniśmy właśnie jemu dać posłuch) stworzyć przestrzeń, gdzie mogłaby zrodzić się odpowiedź. Niemniej jednak, książka zdaje się dystansować od tak zwanej terapii reparatywnej (próbującą na powrót „przeorientować” człowieka),a także od powołujących się na nią grup wsparcia Pomoc 2002 i Pascha. W konsekwencji autorzy skłaniają się raczej do stwierdzenia, że życzliwość należy się także i tym, którzy w swojej homoseksualnej kondycji nie widzą żadnego problemu. To, co wysuwa się na pierwszy plan podczas lektury, to wyłaniająca się afirmacja osoby (co nie musi wcale oznaczać akceptacji popełnianych przez nią homoseksualnych czynów – tu zdecydowana większość tekstów zgadza się w pełni z nauką KK) oraz przekonanie, że Bóg nie tworzy „bubli” – także homoseksualista jest stworzony na obraz i podobieństwo Stwórcy. Jeśli chodzi natomiast o miejsce homoseksualisty w Kościele (bo i taki wątek się tu pojawia),to nie da się nie odnieść wrażenia, że bohaterowie książki (dzieci, jak i ich rodzice) czują, że Kościół uczynił z nich swego rodzaju „limbus”. „Jesteśmy i nie jesteśmy w Kościele” – tak pisze o sobie młoda para gejów),aktywnie zaangażowana w życie parafii. Podobnie rodzice, przejęci sytuacją swoich homoseksualnych dzieci, niemal rozpaczliwie wypowiadają się o ich sytuacji: „poza”, to słowo, które ich najlepiej definiuje. I trudno się z tym nie zgodzić, kiedy jedyne, co im zostaje, to życie w samotności (do którego przecież Bóg, będący relacją Osób, nikogo nie powołuje). Książka posiada także pewien walor edukacyjny: jest poradnikiem dla zaskoczonych orientacją swojego potomstwa rodziców, przestrogą przed zagrożeniem HIV, a także zachętą do tego, żeby słowo „homoseksualizm” nie stało się po prostu „seksualizmem”, ponieważ orientacja jako taka, to tylko jeden z wymiarów płciowości, ta zaś, jest tylko jednym z przestrzeni, gdzie manifestuje się życie osoby.