Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór opowiadań ze Świata Forgotten Realms, część wydanych również w języku polskim należy w mojej ocenie do klasyki gatunku fantasy. Bob Salvator udowadnia tutaj na co go stać jako pisarza zaangażowanego w tworzenie tego ogromnego świata (przypomnijmy, że nie jest on jedynym twórcą świata Forgotten Realms). Obok tomów Legendy Drizzta amerykański pisarz podaje czytelnikowi całkiem sporo niezależnych opowiadań w wolny sposób powiązanych ze znanymi nam już bohaterami. Mroczne Zwierciadło należy w mojej ocenie do wąskiego grona najlepszych opowiadań jakie popełniono w fantasy, na brawa zasługuje też świetne tłumaczenie polskie. Lata temu powstał w branży paradoks rasizmu inaczej określany też paradoksem dobrych i złych ras. Zarzucano bowiem potolkienowskiemu fantasy stereotypowe szufladkowanie ;złych; ras - kto bowiem powiedział , że trzeba tłuc wszystkie biedne gobliny i orki z zasady? Kto powiedział, że to elfy i ludzie reprezentują siły pokoju i porządku? Może to Sauron reprezentował postęp cywilizacyjny i nową formę globalistycznej koegzystencji. Salvator rozprawia się z tym i podobnymi mitami rzucając jak sam mówi swojemu bohaterowi prosto w twarz taki i inne dylematy, mające postawić pod znakiem zapytania wędrówkę heros i rozumienie dobra i zła jako dychotomii binarnej. Fantasy można pisać poważnie w nie do końca poważnym świecie, z nutą auto humoru i cynizmu - patrz Terry Pratchett. Można pisać poważnie o poważnych, zawsze ważkich problemach - patrz Abercrombie, Salvatore. Można jednak pisać mniej poważnie w zabawnych realiach - mamy wtedy świat bardziej bajkowy, alegoryczny, świat Wędrowycza. Gorzej jednak gdy ktoś zabiera się do poważnych spraw, zabiera się za kanon lub ogromny, ukochany świat fanów i robi z tego stek nonsensów i pełną prawilnego przekazu papkę. Taki los spotkał wiele Non-related opowiadań Star Wars, wiele książek na bazie gier. To samo odwalają scenarzyści netfiksowego Wiedźmina, Pierścieni Władzy i wielu innych. Książki Boba Salvatore stoją na przeciwległym krańcu. Mamy tu bezpardonową, kłującą w oczy rzeczywistość pisaną ręka autora, który jak sam mówi mimo, że z zawodu jest pisarzem fikcji, stara się nie kłamać.