Ezop

Niezależnie od wydania, tłumaczenia czy epoki, bajki Ezopa pozostają jedną z najbardziej charakterystycznych zdobyczy literatury starogreckiej. Przeczytawszy kilka z nich, czytelnik doskonale zna już ich formę i strukturę – wszystkie cechują się bowiem tym samym: że są króciutkie (każda ma kilka stron),w niemal każdej bohaterami są zwierzęta (ludzie występują okazjonalnie),język jest niezwykle prosty, tak aby dzieci je zrozumiały, ponadto każda (lub prawie każda) kończy się jakimś wywrotnym plot-twistem, a z tego na ogół wybrzmiewa jakiś morał. Są to cechy, dzięki którym, po tylu wiekach, bajki te nadal są w większości aktualne i wciąż czytane dzieciom. Mają charakter uniwersalny i pewnie już na zawsze takie pozostaną, czego nie można powiedzieć o każdym starożytnym dziele literackim. Nie bez powodu nazywa się Ezopa twórcą moralizatorskim i satyrycznym – w wielu tych bajkach autor tak naprawdę pod postacią poczynań rozmaitych zwierząt (które czasem zdają się charakteryzować niektóre ludzkie cechy) ukazuje ludzkie przywary. Przewrotne i prześmiewcze zakończenia są w istocie zapowiedziami i protoplastami satyry jako gatunku literackiego. Co prawda przesłanie niektórych bajek może się już dzisiaj wydać kontrowersyjne pod względem etycznym (mam tu na myśli te bajki, których sednem jest wyśmianie naiwności),ale jest jeszcze sporo takich o rzeczywiście mądrej puencie, takiej jak na przykład „szanuj innych” czy „mierz siły na zamiary”. Nie mam pojęcia, ile jest wszystkich bajek Ezopa (chyba coś koło stu),są wśród nich oczywiście lepsze i gorsze, ale jest to o tyle wygodna rzecz, że można zacząć od dowolnej i czytać w ciemno. Do moich ulubionych należą z pewnością „Wilk i owca”, „Wilk i pies” czy „Chłopiec, który woła o pomoc”.