Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli jest jakaś książka mogąca być przykładem na pojęcie "równia pochyła" to jest to właśnie "Brisingr" Christophera Paoliniego. Niestety jest to równia pochyla w dół. A szkoda, bo był gigantyczny potencjał. Ale zacznijmy od początku, bo początek to jest największy atut tej książki. Pierwsze 70 stron tej powieści to najlepsze co spotkało tę serię i tylko przez wzgląd na nią, ta książka ma ode mnie ocenę 5/10, a nie 4/10 lub niżej. Poprzedni tom cyklu - "Najstarszy" postawił dość wysoko poprzeczkę (jak na tę serię) i pozostawił czytelnika z dość dużymi wymaganiami. I początkowo "Brisingr" tym wymaganiom sprostał. Szczerze powiedziawszy, czytając te pierwsze strony miałem śmieszne wspomnienie początkowej sekwencji z "Mission Impossible: Rogue Nation", gdzie jesteśmy wrzuceni w sam środek akcji, która jest jeszcze lepsza niż to co widzieliśmy w poprzedniej części. Jazda bez trzymanki na najwyższym (możliwym) poziomie. A potem wszystko trafia szlag. I leci w dół, naprawdę głęboko w dół... Czytałem tę książkę jakieś 2 miesiące przed tym jak piszę tę recenzję i szczerze powiedziawszy, niewiele już pamiętam - i to powinien być wyznacznik tego jaka ta książka jest. Niby mamy rozwinięcia wątków z poprzednich tomów, ale osiadają one i nie zachęcają do dalszego śledzenia. Fabuła jest odtwórcza i przypomina sekwencje z niektórych gier, gdzie po prostu wiemy, że naszemu bohaterowi i tak się powiedzieć, niezależnie od tego jaki wybór podejmie. Ta książka nie daje poczucia niepewności, dreszczyka emocji czy po prostu jakiejkolwiek tajemnicy. Postaci ponownie wracają do statusu albo irytujących, albo całkowicie bezbarwnych. Albo albo, nie ma trzeciej opcji. Nawet Roran czy Nasuada, którzy stanowili najciekawsze postaci w poprzednim tomie tu zawodzą. Roran staje się Conanem Barbarzyńcą, któremu zawsze wszystko wychodzi, a Nasuada staje się politycznym bóstwem, i wszystko idzie zgodnie z planem. Dobrze, że jest jeszcze postać króla Orrina, który jakkolwiek irytujący by tu nie był, stanowi ostoję normalności wśród wszystkich tych "niesamowitych" i "godnych podziwiania" postaci. Postaci nie mają jakiejkolwiek głębi i widać, że Paoliniemu nie chce się rozwijać postaci tylko od razu po wprowadzeniu danego bohatera chce pokazać nam do czego ta postać dąży i kim się stanie. A szkoda, bo niektóre postaci miały gigantyczny potencjał. Na koniec Paolini tradycyjnie postanowił nas uraczyć wielką bitwą, czyli ponownie bez zaskoczenia i nawet to co się tam wydarzyło, a miało zszokować jest bezbarwne i średnio zaskakujące. Podsumowując, niezwykle duże było to dla mnie rozczarowanie. Po wspaniałym i mrocznym wstępie następuje duży spadek w dół i mozolne wyczekiwanie na finał, by móc już przejść do następnego tomu. Przykro mi, że muszę pisać te słowa, bo naprawdę liczyłem na coś więcej, a poprzednie tomy nastawiły nie pozytywnie. Tu nawet nie poczułem tej szczenięcej radochy, którą mi dawała pierwsza część pomimo swoich wielkich wad. Tutaj czułem wieczną irytację, albo nudę. Prócz początku oczywiście, początek, podkreślam, jest wspaniały. Szkoda, że cała książka taka nie jest. Jeśli spodobało Ci się to co tutaj piszę to zapraszam na mojego Instagrama, gdzie znajdziesz więcej recenzji i ciekawostek ze świata kultury :) https://instagram.com/kulturiada?igshid=YzAwZjE1ZTI0Zg==