Dziedzictwo

Świetne zakończenie całego cyklu.

Świetne zakończenie całego cyklu.

Czwarty z trzech (planowanych) tomów o Eragonie i Saphirze. Dość przeciętne zakończenie całkiem ciekawej historii. Książka, podobnie jak poprzednie, ma swoje problemy.

Pierwszym jest rozwlekłość wydarzeń. Wyprawa Rorana do Arghous nie wnosi absolutnie nic, poza budowaniem jego postaci jako genialnego dowódcy (czego sporo było już w poprzednich książkach, więc to więcej "tego samego").

Porwanie i niewola Nasuady, również nic nie wnosi. Spotykamy co prawda po raz pierwszy Galbatorixa, ale wydarzenia nie dają nam żadnego głębszego obrazu głównego antagonisty - nie dzieje się nic, czego nie moglibyśmy się spodziewać po przeczytaniu opisów jego osoby, które znaliśmy z poprzednich tomów.

Podejrzewam, że obie te sekwencje zostały wplecione, ponieważ Paolini nie miał wystarczającej ilości materiału, żeby usprawiedliwić wydanie IV tomu w dwóch osobnych częściach, co miało miejsce przy premierze (typowy skok na kasę).

Ciągle giną jedynie postacie mało istotne dla autora, ponieważ wszyscy protagoniści noszą absurdalny Plot Armor, co widać już od pierwszych stron.

Co gorsza, Paolini nie potrafi pisać polityki, która w książce jest równie płaska jak portrety postaci. Jest to zarzut dlatego, że autor próbuje wplatać wątki polityczne pomimo, że tego nie potrafi ich odpowiednio przedstawić (a potencjał był....). Nawet ostateczne starcie dobra i zła, również jest jakieś nijakie.

Ostatnich 200 stron książki to próba pozamykania wszystkich wątków, pożegnanie z kolejnymi bohaterami - przydługie, ale rozumiem, że było konieczne (czas, żeby jakoś inaczej rozwiązać wiele z tych wątków, zamiast tłoczyć je na samym końcu, upłynął wraz z wydaniem 3 tomu)

Podsumowując - Christopher Paolini miał wiele ciekawych (nawet jeżeli w znacznej mierze odtwórczych) pomysłów. W tym świecie jak najbardziej był potencjał. Mam wrażenie że sam autor widział to, poruszając wiele ciekawych wątków, rozbudowując świat przedstawiony. Ostatecznie jednak nie potrafił przedstawić historii w fascynujący i porywający sposób. Największy zarzut dotyczy oczywiście płaskich postaci i nieistniejących relacji między nimi. Jestem ciekaw, jak wyglądałyby te książki gdyby Paolini zaczął je tworzyć mając już doświadczenie pisarskie. Niestety tego nie dowiemy się już nigdy

Na koniec jeszcze warto spojrzeć na zwieńczenie wątku Aryi i Eragona. Od I tomu autor podsuwał nam zakończenie (bodajże jeden ze snów protagonisty jest dosłownie ostatnią sceną w książce). Zabieg był co prawda oklepany i dość przewidywalny, ale mimo wszystko.... Jestem ciekawy, kiedy zdecydował się na jego zmianę i pozostawienie Aryi w Aglaesii, bo to akurat był ciekawy zabieg. Nie sądzę jednocześnie, żeby Paolini planował go od początku, ale jeżeli tak to była to chyba jedyna rzecz, która mnie zaskoczyła.

Czwarty z trzech (planowanych) tomów o Eragonie i Saphirze. Dość przeciętne zakończenie całkiem ciekawej historii. Książka, podobnie jak poprzednie, ma swoje problemy.

Pierwszym jest rozwlekłość wydarzeń. Wyprawa Rorana do Arghous nie wnosi absolutnie nic, poza budowaniem jego postaci jako genialnego dowódcy (czego sporo było już w poprzednich książkach, więc to więcej...

Zakończenie jest złe nie dlatego, że nie jest szczęśliwe, ale dlatego, że jest za proste. Galbatorix zasługiwał na więcej jako antagonista budowany przez cztery długie tomy, i nie chodzi tu wcale o to, że został wykreowany jako "zwykły człowiek". Nieważne, jaką ma osobowość; potęga, którą zgromadził przez lata, była prawdziwa, bo przecież skutecznie trzymał Alagaesię w żelaznym uścisku. To gdzie podziała się ta potęga, gdy stanął przed nim Eragon?

Zakończenie jest złe nie dlatego, że nie jest szczęśliwe, ale dlatego, że jest za proste. Galbatorix zasługiwał na więcej jako antagonista budowany przez cztery długie tomy, i nie chodzi tu wcale o to, że został wykreowany jako "zwykły człowiek". Nieważne, jaką ma osobowość; potęga, którą zgromadził przez lata, była prawdziwa, bo przecież skutecznie trzymał Alagaesię w...

Świetna saga. Z początku główny bohater był nijaki ale z czasem zarówno on jak i cała reszta nabrała wyrazu. Polecam i młodszym i starszym czytelnikom.

Świetna saga. Z początku główny bohater był nijaki ale z czasem zarówno on jak i cała reszta nabrała wyrazu. Polecam i młodszym i starszym czytelnikom.

Dziedzictwo; przeczytałem tą książkę podczas mego dzieciństwa. Fabuła jest dostatecznie dobra aby przeczytać ją do końca, lecz same smoki przedstawione w niej, są zbyt miłe, przyjazne. Wolę tradycyjny motyw smoków, takie które sieją zamęt i zniszczenie.

Dziedzictwo; przeczytałem tą książkę podczas mego dzieciństwa. Fabuła jest dostatecznie dobra aby przeczytać ją do końca, lecz same smoki przedstawione w niej, są zbyt miłe, przyjazne. Wolę tradycyjny motyw smoków, takie które sieją zamęt i zniszczenie.

Fabuła / Zwroty akcji 7/10
Bohaterowie 8/10
Kreacja świata 8/10
Narracja / Styl / Humor 7/10
Przesłanie / Problematyka 7/10
Klimat / Subiektywne odczucia 7/10

PODSUMOWUJĄC 7/10

Fabuła / Zwroty akcji 7/10
Bohaterowie 8/10
Kreacja świata 8/10
Narracja / Styl / Humor 7/10
Przesłanie / Problematyka 7/10
Klimat / Subiektywne odczucia 7/10

PODSUMOWUJĄC 7/10

Zakończenie sagi zabolało mnie tak samo za drugim jak i za pierwszym razem gdy ją czytałam. Zakończenie jest niemal idealne, chociaż nieco za długie, inne elementy, moim zdaniem ważne, za krótkie. Myślę, że czytając zakończenie tej historii czułam się tak samo jak Eragon. Smutna, zbita z tropu i ciekawa tego co go dalej czeka. Oczywiście, czułam także żal z powodu ostatecznego pożegnania.

Zakończenie sagi zabolało mnie tak samo za drugim jak i za pierwszym razem gdy ją czytałam. Zakończenie jest niemal idealne, chociaż nieco za długie, inne elementy, moim zdaniem ważne, za krótkie. Myślę, że czytając zakończenie tej historii czułam się tak samo jak Eragon. Smutna, zbita z tropu i ciekawa tego co go dalej czeka. Oczywiście, czułam także żal z powodu...

Cała powieść za szybko się skończyła. Miałam niedosyt, ale może to z powodu niedosytu dobrej fantastyki? Paolini zaczął pisać Eragona w młodym wieku. Tworzył kolejne części, rozwijał się i rozwijał też warsztat piśmienniczy. Książka - jak pozostałe z tej serii - jest naprawdę dobra. Wciąga, potrafi poruszyć emocję czytelnika oraz nie nudzi się.

Cała powieść za szybko się skończyła. Miałam niedosyt, ale może to z powodu niedosytu dobrej fantastyki? Paolini zaczął pisać Eragona w młodym wieku. Tworzył kolejne części, rozwijał się i rozwijał też warsztat piśmienniczy. Książka - jak pozostałe z tej serii - jest naprawdę dobra. Wciąga, potrafi poruszyć emocję czytelnika oraz nie nudzi się.

Zaczynając czytać tom 1 nie sądziłam, że tak się wciągnę w tę serię. Naprawdę mi się podobała. Czwarty tom trzyma poziom. To naprawdę dobra, rozbudowana fantastyka. Wielkość świata, liczba postaci i wątków to wciąga. Eragon był miejscami naiwny, czasem po prostu zachowywał się jak głupek ale to dobrze, bo idealne postacie nie są ciekawe. Może czasami za łatwo mu coś przychodziło, ale no jak ma przegrać jak ma smoka po swojej stronie? ;) Saphira rządziła!
Teraz o minusach - Murthag - on stanowczo za bardzo się nad sobą użalał. Ja sama wymyśliłam z 3 sposoby jak by miał chociażby uciec od władzy Galbatorixa.
No i zakończenie... no było one takie "właściwe". Ale mam gdzieś właściwe, walić właściwe. Stwórz sobie smoczą armię i nie marudź na niebezpieczeństwo! Te odejście było słabe... stwierdził, że nigdy nie wróci bo tak mu Angela powiedziała. No nieeee. Ja mogę latać tylko samolotem ale nie ma problemu bym na inny kontynent poleciała (przynajmniej gdy nie ma pandemii) a on ma smoka! Więc niech się ogarnie XD
Ogółem bardzo się cieszę, że to przeczytałam. Miałam ochotę na epickie fantasy i takie dostałam :D no i jak nie kochać książki o smokach! :D

Zaczynając czytać tom 1 nie sądziłam, że tak się wciągnę w tę serię. Naprawdę mi się podobała. Czwarty tom trzyma poziom. To naprawdę dobra, rozbudowana fantastyka. Wielkość świata, liczba postaci i wątków to wciąga. Eragon był miejscami naiwny, czasem po prostu zachowywał się jak głupek ale to dobrze, bo idealne postacie nie są ciekawe. Może czasami za łatwo mu coś...

Czytałam w dwóch częściach, pierwsza znacznie słabsza niż druga (i niż poprzednie tomy), tylko ciągle wojna i pojedynki, aż w pewnym momencie po prostu przerzuciłam kartki do kolejnej sceny - czego prawie nigdy nie robię. Druga połowa była trochę ciekawsza, choć "główny zły" okazał się dość antyklimatyczny i pokonany w raczej naiwny sposób. Eragon jak zwykle opisany jako osoba bez skazy, której ostatecznie wszystko się udaje. Epilog, jeśli można tak powiedzieć, ciągnął się niemiłosiernie, złapałam się na sprawdzaniu ile jeszcze zostało, bo autor na siłę chciał pozamykać wątki i zmuszał bohatera (i czytelnika) do latania to tu, to tam i załatwiania spraw w imieniu nowej królowej. Spokojnie można to było skrócić. Ale jak kto nie ma nic pilniejszego do załatwienia (albo lepszego do przeczytania), to może taka przedłużona lektura jest przyjemna ;)

Czytałam w dwóch częściach, pierwsza znacznie słabsza niż druga (i niż poprzednie tomy), tylko ciągle wojna i pojedynki, aż w pewnym momencie po prostu przerzuciłam kartki do kolejnej sceny - czego prawie nigdy nie robię. Druga połowa była trochę ciekawsza, choć "główny zły" okazał się dość antyklimatyczny i pokonany w raczej naiwny sposób. Eragon jak zwykle opisany jako...