Dziedzictwo

Książka dłużyła mi się straszliwie, z utęsknieniem odliczałam strony do końca. Dość rzec, że po zakończeniu ostatecznej bitwy dobrych ze złymi powieść ciągnie się jeszcze przez ponad sto stron. Aż się zastanawiam, czy Autorowi płacili od liczby znaków, czy to część ogólnego trendu nie niekończące się cykle fantasy. Nie znam odpowiedzi, bo zazwyczaj moja cierpliwość kończy się szybciej niż te cykle.

Widzę tu przede wszystkim potencjał do skrótów. Wywalałabym głębokie rozmowy, które donikąd nie prowadzą, długie opisy treningów, z połowę walk z żołnierzami Galbatorixa, domykanie drobnych wątków po kulminacji... Po uczuciach Eragona do każdej napotkanej istoty (żywej i nieżywej) też bym się przejechała z nożyczkami.

Więcej marudzenia na przegadanie tutaj: https://finklaczyta.blogspot.com/2020/11/dziedzictwo-przeciagniete.html

Książka dłużyła mi się straszliwie, z utęsknieniem odliczałam strony do końca. Dość rzec, że po zakończeniu ostatecznej bitwy dobrych ze złymi powieść ciągnie się jeszcze przez ponad sto stron. Aż się zastanawiam, czy Autorowi płacili od liczby znaków, czy to część ogólnego trendu nie niekończące się cykle fantasy. Nie znam odpowiedzi, bo zazwyczaj moja cierpliwość kończy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Idealna seria. Cudowne zakończenie historii. Jest i radość i smutek. Drogi bohaterów rozeszły się we wszystkie kierunki było dużo smutku, nie każdy pozostał przy osobach bliskich sercu. Jednak każdy jest na miejscu na którym powinien być i myślę ze są z tego zadowoleni. Seria bardzo przemyślana. Tam gdzie miała się historia zakończyć to ma zakończenie a tam gdzie miała pozostać bez wyjaśnienia to taka została. I to jest to czego akurat ja szukam w tego typu historiach.

Idealna seria. Cudowne zakończenie historii. Jest i radość i smutek. Drogi bohaterów rozeszły się we wszystkie kierunki było dużo smutku, nie każdy pozostał przy osobach bliskich sercu. Jednak każdy jest na miejscu na którym powinien być i myślę ze są z tego zadowoleni. Seria bardzo przemyślana. Tam gdzie miała się historia zakończyć to ma zakończenie a tam gdzie miała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja książka podzielona była na dwie części, dlatego swą opinię także i tak podzielę.
Pierwszą z nich, muszę przyznać, starałam się skończyć jak najszybciej. Pomijałam wiele fragmentów, zwłaszcza walk, nużących opisów. Na szczęście cała lektura zajęła mi dwa dni i zabierając się za drugą, czułam wielkie podekscytowanie. Druga część książki (którą również skończyłam w dwa dni) zaskoczyła mnie niesamowicie pozytywnie! Podczas lektury towarzyszyło mi mnóstwo emocji: od strachu, łez i zdenerwowania, aż do radości, śmiechu i, znowu, łez. Ostatnia (książka) część jest zdecydowanie moją ulubioną. Jest dojrzalsza, inaczej się ją czyta, potrafi wpłynąć na czytelnika; choć nadal, trzeba przyznać, są fragmenty, które irytują, są, a jakby były niepotrzebne. Ciężko jednak mi było rozstać się z ulubionymi charakterami, nie mieć ich na co dzień.
Myślę, że to dobre zakończenie tak cudownej opowieści, zostawiające jednak duży niedosyt :)

Moja książka podzielona była na dwie części, dlatego swą opinię także i tak podzielę.
Pierwszą z nich, muszę przyznać, starałam się skończyć jak najszybciej. Pomijałam wiele fragmentów, zwłaszcza walk, nużących opisów. Na szczęście cała lektura zajęła mi dwa dni i zabierając się za drugą, czułam wielkie podekscytowanie. Druga część książki (którą również skończyłam w dwa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z moich ulubionych książek.

Jedna z moich ulubionych książek.

Pokaż mimo to

[Opinia dotyczy całego cyklu]
Cykl powieści o Eragonie to wybitne dzieło... marketingowców. Czapki z głów przed ludźmi, którzy wywindowali tak wtórne i słabo napisane książki na szczyty list bestsellerów. Nie chcę być tutaj zbyt ostry dla Christophera Paoliniego, bo może nawet jest utalentowanym pisarzem, ale zwyczajnie został wydany zbyt wcześnie. A już na pewno nie trzeba było od razu pisać czegoś tak obszernego.
Szczególnie pierwszy tom wygląda jak zwykła wprawka literacka, która stanowczo powinna była wylądować w szufladzie. W kolejnych częściach widać lekki progres, choć w dalszym ciągu nie jest to nawet niezłe fantasy. Zakończenie jest takie jak cała reszta: nudne, sztampowe.

Ktoś mógłby się spytać, po co ja się w takim razie męczyłem z tym do końca? Otóż "Eragon" był jedną z pierwszych (a może nawet i pierwszą) tak dużą powieścią fantasy, jaką przeczytałem. To miał być sentymentalny powrót do jego przygód (a przy okazji poznanie ich zakończenia). Jednak niestety, trzeba było nie wracać, zostawić te książki w spokoju i zachować miłe wspomnienia. To samo polecam osobom, które wpadną na podobny pomysł.

[Opinia dotyczy całego cyklu]
Cykl powieści o Eragonie to wybitne dzieło... marketingowców. Czapki z głów przed ludźmi, którzy wywindowali tak wtórne i słabo napisane książki na szczyty list bestsellerów. Nie chcę być tutaj zbyt ostry dla Christophera Paoliniego, bo może nawet jest utalentowanym pisarzem, ale zwyczajnie został wydany zbyt wcześnie. A już na pewno nie trzeba...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowanie zbyt dużo rozwiązań na siłę. To kim stał się Roran, to kim stała się Arya, to co zostało znalezione w Doru Araebie, to, jak został przedstawiony Orinn, to, co zrobili ze wszystkimi przysięgami Eragona... Lista mogłaby ciągnąć się bez końca. Mogło być pięknie, skończyło się płaczem i zgrzytaniem zębów. Sam autor chyba nie do końca miał pojęcie, jak to wszystko ma zakończyć, tworzył sobie wątki, z myślą, aa, kiedyś pomyślę jak to rozwiązać, a kiedy przyszedł czas rozwiązania, bo wydawcy się niecierpliwą (co zresztą ujął bardzo zgrabnie w podziękowaniach, że gdyby nie oni, to książka ciągle byłaby pisana) to napisał pierwsze lepsze, co przeczytał na forum z rozmyślaniami fanów i uznał, że już trudno, niech tak będzie. Każda kolejna strona tylko przelewała już przepełnioną czarę goryczy i raz po raz zawodziłam się autorem, który przecież miał dobry pomysł i perspektywy.

Zdecydowanie zbyt dużo rozwiązań na siłę. To kim stał się Roran, to kim stała się Arya, to co zostało znalezione w Doru Araebie, to, jak został przedstawiony Orinn, to, co zrobili ze wszystkimi przysięgami Eragona... Lista mogłaby ciągnąć się bez końca. Mogło być pięknie, skończyło się płaczem i zgrzytaniem zębów. Sam autor chyba nie do końca miał pojęcie, jak to wszystko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę przyznać, że jest to jedno z najlepszych zakończeń serii jakie miałam przyjemność czytać. Drugi tom Dziedzictwa nie pozwala oderwać się od choćby jednego zdania i pochłania w całości bez opamiętania. Lubię takie rozwiązania takie tempo akcji i to że się dzieje, po prostu dzieje :)

Muszę przyznać, że jest to jedno z najlepszych zakończeń serii jakie miałam przyjemność czytać. Drugi tom Dziedzictwa nie pozwala oderwać się od choćby jednego zdania i pochłania w całości bez opamiętania. Lubię takie rozwiązania takie tempo akcji i to że się dzieje, po prostu dzieje :)

Pokaż mimo to

Po dość nudnym Brisingerze tom IV Dziedzictwo na szczęście podnosi poziom, zwłaszcza od połowy zaczyna się konkretnie dziać i jest zdecydowanie lepiej nawet bardzo dobrze, jeśli autor pójdzie tym tropem to mam nadzieję na ciekawe i emocjonujące zakończenie :)

Po dość nudnym Brisingerze tom IV Dziedzictwo na szczęście podnosi poziom, zwłaszcza od połowy zaczyna się konkretnie dziać i jest zdecydowanie lepiej nawet bardzo dobrze, jeśli autor pójdzie tym tropem to mam nadzieję na ciekawe i emocjonujące zakończenie :)

Pokaż mimo to

Książka z początku aspirowała do totalnej klapy. Już po przeczytaniu poprzednich części miałam przedsmak tego co mogę tu znaleźć, ale kiełkowała we mnie nadzieja, że książka z czasem "dojrzeje" i ta część będzie znacznie lepsza. Pierwsze rozdziały chaotyczne i nieco płytkie, dopiero potem było lepiej. Muszę przyznać, że w połowie to się znacznie zmieniło i to pozytywnie, jakby autor w końcu przyłożył się do pisania. Ogółem fabuła była interesująca, problem dotyczył bardziej formy przedstawienia wydarzeń. Zakończenie nawet mnie wciągnęło, dając zachętę na sięgnięcie po ostatni tom. Zobaczymy co dalej...

Książka z początku aspirowała do totalnej klapy. Już po przeczytaniu poprzednich części miałam przedsmak tego co mogę tu znaleźć, ale kiełkowała we mnie nadzieja, że książka z czasem "dojrzeje" i ta część będzie znacznie lepsza. Pierwsze rozdziały chaotyczne i nieco płytkie, dopiero potem było lepiej. Muszę przyznać, że w połowie to się znacznie zmieniło i to pozytywnie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytając tę książkę zastanawiałam się czy to pisała na pewno ta sama osoba, która stworzyła Eragona. Poziom fabuły runął i uderzył bardzo mocno o ziemię niczym smok, który w trakcie lotu zapomina jak machać skrzydłami. Dotrwanie do ostatniej strony wymaga dużo samozaparcia.

Czytając tę książkę zastanawiałam się czy to pisała na pewno ta sama osoba, która stworzyła Eragona. Poziom fabuły runął i uderzył bardzo mocno o ziemię niczym smok, który w trakcie lotu zapomina jak machać skrzydłami. Dotrwanie do ostatniej strony wymaga dużo samozaparcia.

Pokaż mimo to