Bożena Snella-Mrozik

„Pomysł tych rozmów wziął się z mojego przekonania, że alkoholizm kobiet jest specyficzny, bo kobiety są bardziej związane z rodziną, rodzą dzieci, inaczej przeżywają samotność. Są inne”*. Tej informacji nie znalazłem na okładce książki – na szczęście, bo zapewne bym po nią nie sięgnął, a nie sięgnąłbym, bo straciłaby dla mnie wszelką wiarygodność. Po lekturze dziesiątków książek na temat uzależnień, mam na ten temat inne zdanie. Książka składa się z dziewięciu rozmów z niepijącymi alkoholiczkami oraz wywiadu z psychiatrą, doktor Lubomirą Szawdyn. Historie alkoholiczek, choć ciekawe, są mroczne, ponure, jakoś brak w nich nadziei – mimo, że nie piją (kilka poddano psychoterapii odwykowej, inne przestały pić w zasadzie nie bardzo wiadomo w jaki sposób),czasem nawet kilka lat, czegoś w ich relacjach brakuje… może radości życia? Konwencja, którą przyjęła autorka pytań i inicjatorka rozmów (też alkoholiczka) polega na pokazaniu destrukcji osoby uzależnionej z marginalnym potraktowaniem rozwiązań problemu alkoholizmu. Ciekawe, choć w kilku przypadkach kontrowersyjne, są wypowiedzi profesjonalistki, dr Szawdyn, choćby takie: „Kobiety wchodzą w uzależnienie powoli”**. „…my kobiety mamy niewolniczą naturę i jesteśmy wykorzystywane w różny sposób”***. „Uzależnienie alkoholowe, jeśli nie leczone, jest w stu procentach chorobą śmiertelną”****. -- * Bożena Snella-Mrozik, „Piekło nie ma dna”, wyd. Media Rodzina, s. 93. ** tamże, s. 227. *** tamże, s. 228. **** tamże, s. 231.