Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ks. Ludwik Walkowiak urodził się 22.08.1908 roku w Sławinie w województwie wielkopolskim. Zmarł 26.10.1989 roku w Poznaniu. Miał chłopskie pochodzenie. Usposobienie dobra, co znakomicie i dogłębnie zostało przedstawione w kalendarium życia tegoż patrioty. Opisuje z pietyzmem służbę Bogu pomimo dehumanizujących okoliczności. Relacjonuje z niezwykłą starannością okrucieństwo stosowane przez Niemców głównie w obozach koncentracyjnych tj. Fort VII „Jednej z największych katowni hitlerowskich na polskiej ziemi”, jak również w Gusen i Dachau.Zastanawia się nad humanizmem i istotą człowieczeństwa w miejscach, które przesiąknięte są krwią niewinnych. Rozprawia o dobru i złu. Wielokrotnie przywołuje modlitwy pozwalające wytrwać pożogę wojenną. Odwołuje się do Biblii, relacji z Najwyższym, transcendencji. Cytaty mogą przytłoczyć, tak wiele ich jest. Opisuje trudne realia osób uciemiężonych przez nazistów w powyższych katowniach, łącznie z pracą w kamieniołomach. Nie mogłam w trakcie lektury oprzeć się wrażeniu, że działania Niemców to mrzawka wobec tego, co czynili naszym przodkom Ukraińcy( polecam przeczytać o 362 sposobach na zabicie Lacha). Nie patrzy na morderców jednowymiarowo. Dzieli się posługą i miłością do drugiego w potrzebie, co łatwo dostrzec, chociażby poprzez zgłoszenie się na ochotnika do opieki nad chorymi na tyfus w Dachau. Oddaje cześć kapłanom i współwięźniom, którzy zapisali się na ławce jego pamięci. Nie sposób tego wszystkiego spamiętać, ale na szczęście jest ogromny indeks nazwisk. Wartością dodaną są liczne fotografie uwypuklające karty historii i klarowny podział na rozdziały. Przybliża pokrótce sylwetki ważnych dla niego postaci( rodziny, przyjaciół),wypowiada się o wyzwoleniu.Kreśli zdania np. o ks. Laskowskim,któremu zakończono żywot w najgorszy z możliwych sposobów. Nie epatuje okrucieństwem. Stara się delikatnie przedstawić eksterminację duchowieństwa i inteligencji polskiej oraz traumatyczne wspomnienia. Miał serce na dłoni. Szukał znaków od Maryi, które wleją w serce nadzieję, że można przetrwać piekło. Przytacza te momenty. Podróż jednostki obrazuje uniwersalne przeżycia części naszego narodu. Można je odczytywać w dwójnasób. Przez wzgląd na to, jak wiele świadectw o tej tematyce było mi dane przeczytać, nie mam przeświadczenia, że dowiedziałam się czegoś więcej. Jednakże patrząc na obecny kryzys wiary na świecie i próby zakłamywania prawdy historycznej przez naszych sąsiadów, nie sposób nie docenić, że powstają tak wartościowe książki. Niezłomnych, hardych i empatycznych ludzi z silnym kręgosłupem moralnym, jak ks. Walkowiak nam trzeba, którzy całą swoją ziemską drogę stosowali się do słów Jana Pawła II: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj".