Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno brnąć w taką historię. Kiedy wiemy, że ci bohaterowie żyli naprawdę, że ich losy zakończyły się tak a nie inaczej, że zostali niesprawiedliwie osądzeni przez zainteresowanych, że kochali, czuli, a wreszcie umarli. Taki rodzaj literatury ma to do siebie, że wciąga nas z całym bagażem emocjonalnym w głąb danej historii, pozwala obejrzeć ją z każdej strony, a następnie (chcąc nie chcąc) stajemy się sędzią w sporze. Snujemy konkretne wnioski, badamy konkretne sytuacje, wyrabiamy sobie zdanie na jakiś temat. Bohaterów reportaży pamięta się już na zawsze, bo czytając o kimś kto istniał naprawdę, czujemy się do tego zobowiązani. Czasami nas to przytłacza, a czasami podbudowuje, zawsze jednak poszerza horyzonty. Tym razem poznaje historie dwójki kajakarzy, którzy wyruszają na spływ w Ameryce Południowej. Nie chce Wam wiele zdradzić, bo i ja sama siadałam do tej historii z czystą głową. Dzięki temu odkrywałam karty tej historii po kolei, tak jak powinnam, nie będąc świadoma tragizmu zakończenia. Bo tutaj nie finał ich wycieczki jest najsmutniejszy. Autor z wielką wnikliwością wykłada nam informacje o bohaterach. Wspomnienia bliskich, krótka historia ich życia, wpisy na blogu, które odsłaniają to jacy byli naprawdę; sytuacje pokazane z kilku perspektyw, a wreszcie plan wycieczki do Peru, dokładne relacje z tej wyprawy, sprzeczne informacje. To wszystko piętrzy się niczym góra lodowa w naszej świadomości. Nie pozwala nam ruszyć do przodu, aż nie skończymy, zakleszcza nas, hipnotyzuje, odsłania najgorsze z ludzkich zakamarków. Zrozumiałam tragizm tej historii, jej bohaterów; wszystkich, nie tylko tej dwójki głównych, ale i plemion indiańskich, które zostały zamieszane w ten wątek; naprawdę wiele w tej historii mogłoby się wydarzyć inaczej.