Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zapraszam na podróż do czeskiego zamku w którym za sprawą tali kart( i nie tylko) ważą się losy bohaterów, ich ojczyzny oraz wyznawanych ideałów. Po komnatach oprowadzi nas młody, debiutujący autor, Kacper Haraburda. Jak sprawdził się w roli pisarza i dlaczego praca recenzenta bywa nieprzyjemna? Tego wszystkiego dowiecie się z tekstu. Jako miłośnik książek, filmów, seriali, gier, muzyki, obrazów, kobiet oraz w zasadzie wszystkiego co można skonsumować za pomocą zmysłów, zawsze gdy rozpoczynam przygodę z nowym dziełem, życzę sobie jak najlepszej zabawy! Po części wynika to z egoistycznej potrzeby, przyjemnie spędzanego czasu, a po części z szacunku do twórców. Wierzcie, bądź nie, ale gdy w książce znajduję znacznie więcej minusów niż plusów, tracę zapał do pisania. Tym bardziej należy docenić każdą krytyczną uwagę na jaką natraficie. Zaczynamy! „Markon” to dramat o problematyce typowej dla gatunku. Tytułowy bohater zmagając się z własnym sumieniem postanawia zemścić się, wymierzyć „sprawiedliwość” wszystkim zdrajcom ojczyzny, niezależnie od poziomu spokrewnienia… Do czego krwawa krucjata zaprowadzi buntowniczego młodzieńca, tego naturalnie dowiemy się z książki. Otrzymujemy mnóstwo pytań o honor, ojczyznę, zbrodnie, karę, rodzinę, zdradę i wiele innych zagadnień, które od wieków inspirowały pisarzy. Niestety autorowi nie udało się przenieść ciężaru poruszanych tematów. Postacie rdzewieją archetypami, w książce nie znajdziemy niczego świeżego. Jakby tego było mało wszyscy wysławiają się w ten sam sposób. Niezależnie od wieku, posady czy płci bohaterowie jak jeden mąż przemawiają do nas niczym nastolatkowie, sztucznie stylizowani na postacie z książki. Autor próbował braki warsztatowe oraz ubogie słownictwo przykryć losowo wrzuconymi do dialogów „niegdysiami” „bysiami” i innymi słówkami kojarzącymi się dawną, wyniosłą mową, ale w moim odczuciu, ów zabieg wyszedł fatalnie. Na przestrzeni kilku wersów obok siebie stoją zwroty z korytarzy szkolnych oraz pseudo patetyczne, klejone na siłę pojedyncze zdania. Przez cała lekturę zastanawiałem się, dlaczego żaden redaktor nie odradził pani Kacprowi formy dramatu. Gatunek, którego siłę stanowią pisane z pasją monologi, odzwierciadlające emocjonalne burze postaci, nie należy do najprostszych, ba! Wymaga pisarskiego kunsztu oraz nieuchwytnego dla wyrobników polotu. Pytam raz jeszcze, gdzie był korektor? Zanim przejdę dalej, wspomnę jeszcze o wierszach. Cechują się brakiem rytmiki, wynikającym z „rymowania na siłę”. Pomysł na fabułę oceniam na dobry, niestety wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Bohaterowie podejmują mnóstwo niedorzecznych decyzji. Dochodzi do wielu bezsensownych zdarzeń, co więcej postaci w okrutnie sygnalizowany sposób, lubią przypominać czytelnikom, co robią i dlaczego, tłumacząc w dialogach aktualne wydarzenia. Za dużo ekspozycji. Próby budowania napięcia, próby zaproszenia do dramatu patosu, nieudolne. Po części winę ponoszą infantylne dialogi, po części bezpłciowe postacie. Fabuła nieprzejmująca, akcja bez tempa. Realia historyczne potraktowane po macoszemu. Osoby zwracające uwagę na pieczołowitość z jaka pisarz tworzy swoje dzieło wyłapią ogrom nieścisłości. Na koniec zostawiłem plusy, którymi chce zakończyć. Przede wszystkim gratuluje napisanie książki w tak młodym wieku. W tekście znalazłem potrzebę literacką, wynikająca ze sporej wrażliwości, a od tego zaczynał każdy pisarz! Udało się też przechwycić kilka zgrabnych wątków. Dla przykładu: Kajom za zło, które spotkało córkę obwinia sztylet. Zupełnie nie zauważając, iż czynnikiem decydującym o losie córki były jego przekonania. Pięknie napisane! Co więcej „Markon” ma przebłyski, świadczące o talencie autora. Gorąco zachęcam do dalszego pisania, z chęcią przeczytam kolejna książkę, zaś instynkt podpowiada mi, że kolejną recenzję napiszę w dużo lepszym nastroju. *Egzemplarz recenzencki otrzymałem od serwisu Sztukater, gdzie znajduje się oryginalna recenzja: https://sztukater.pl/ksiazki/item/41029-markon.html?highlight=WyJtYXJrb24iXQ==