Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę przeczytałam już ponad miesiąc temu, ale jakoś nie mogłam zebrać się do napisania opinii. Sięgnęłam po nią głównie z powodu okładki. Bardzo niepozornej zresztą. W takim pudełku po papierze fotograficznym, któregoż to zdjęcie umieszczono na niej, w mojej rodzinie do dzisiaj przechowuje się czarno-białe zdjęcia, często wywoływane przez mojego tatę w prowizorycznej ciemni. Pomyślałam sobie, że to będzie taka podróż sentymentalna. Po lekturze mam ambiwalentne odczucia. Z jednej strony podziwiam autorkę, że w tak krótkiej powieści pomieściła tak wiele, zwłaszcza jeśli chodzi o najnowszą historię Polski. Poza tym ta opowieść jest mi bliska, bo większość opisywanych wydarzeń znam z autopsji. Jestem tylko kilka lat młodsza od głównego bohatera, wprowadzenie stanu wojennego miało miejsce, gdy byłam uczennicą liceum. Z drugiej strony główny bohater mnie nie przekonuje, powiedziałabym więcej: nie lubię go, to zwyczajny dupek. Może autorka powinna uczynić główną postacią kobietę? Poza ty odnoszę wrażenie, ze pojawiają się w powieści pewne niezgodności czasowe, ale pewności nie mam. Musiałabym przeczytać jeszcze razi dokładnie przeanalizować, a na to na razie ochoty nie mam.