Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hochholczerova dekonstruuje pokulturowy obraz uwiedzionej nastolatki (“Lolita” Nabokova). Ona, narratorka - dwunastoletnia dziewczynka; on, pięćdziesięcioletni nauczyciel rysunku. Surrealistyczna opowieść, poetycki język i związek, który nie powinien się wydarzyć, a który odmienia los i życie Terzki. Te 150 stron, opisujące sześć lat z życia bohaterki, wydaje się, że można połknąć w jeden wieczór. Ale to nie będzie lekkostrawna potrawa. Osadza się, zamula każdy zakamarek głowy, przykleja się i nie pozwala strząsnąć. Ciąży. Język, jakim napisana jest ta książka może zachwycać, ale przede wszystkim opisuje coś, co powoduje, że stoimy jak sparaliżowani gapiowie na klatce kamienicy przed na wpół uchylonymi drzwiami. Czasami widzimy tylko przez szparę między drzwiami a futryną, czasem wyraźnie, w pełnym świetle, by po chwili mieć obraz ograniczony do dziurki od klucza. Za każdym razem poraża. To również oskarżenie rodziców, szkoły, otoczenia, którym w jakiś sposób umyka dostrzeżenie tego, co się dzieje. Czasem warto najpierw pomyśleć, a później coś zrobić. "Ojciec wchodził mi pod łóżko i spod tego łóżka krzyczał, że jest tam kurz, jak ty możesz mieć tam taki syf (...) mama zerknęła na mnie i powiedziała no popatrz znowu na te swoje nogi, mogłabyś trochę przystopować z tym jedzeniem." Piękny jest tu tylko język, reszta to ciemność, mrok i pragnienie, by na zawsze było to tylko fikcją literacką. Kontrowersyjna, niejednoznaczna, ambiwalentna, ale ważna. Polecam też po "Oddech" Niny Igielskiej, w którym dekonstrukcja tego motywu odbywa się za pośrednictwem spotkania po latach ofiary ze sprawcą.  Choć to nie jest jedyny powód. Dlaczego jeszcze,  piszę w innej swojej recenzji.