Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początek muszę zaznaczyć, że idea skompilowania w jednej książce zagadnienia japońskich zbrodni wojennych jest bardzo dobra. Jak sama autorka podkreśla, świadomość niechlubnej przeszłości Kraju Mangi i Sushi bardzo kuleje na Zachodzie. Nie chodzi mi tu o wypominanie komukolwiek zbrodni sprzed lat, tylko o to, że historia zapomniana lubi się powtarzać. Niestety autorka podjęła się zadania, które ją przerosło. Bardzo pobieżna znajomość historii i terminologii wojskowej przebija na każdym kroku, nie wspominając o emocjonalnym podejściu do zaprezentowanego tematu, co owocuje potoczystymi i kompletnie nie na miejscu sformułowaniami w rodzaju "orgia sadyzmu", "droga krzyżowa [jeńców]", "przekształcanie rekrutów w cyborgów". Wynikają też stąd liczne błędy, sprzeczności (np. w jednym miejscu Hirohito ma być bezsilny wobec nacjonalistów, a w innym osobiście wydaje rozkazy dokonywania masakr),oraz uogólnienia i stereotypy (włącznie z rozpisywaniem się o "japońskim charakterze narodowym" czy stwierdzeniami w rodzaju "świat japońskiej polityki, jak wiadomo, był znany z popełniania zbrodni przeciwko pokojowi"). Brak dogłębnego rozeznania w temacie powoduje też, że brak tu krytycznego doboru źródeł. "Chryzantema i miecz", a już tym bardziej... Wirtualna Polska NIE są odpowiednimi źródłami dla pracy naukowej, zwłaszcza w tak ciężkim temacie. Praca jest napisana chaotycznie, a na domiar złego korekta śpi, przez co mamy kuriozalne błędy słowne w rodzaju "pozbawiony PRZYMIOTNIKÓW wojownika" albo pomylenie "ustępu" (=akapitu aktu prawnego) z "ustępstwem" i wiele, wiele innych potknięć językowych - o prawdziwej pladze błędów interpunkcyjnych nie wspomnę. Szkoda, wielka szkoda, bo jak podkreśliłam na początku, solidne opracowanie tematu byłoby cenną publikacją na naszym rynku.