Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ma zaledwie 13 lat, kiedy z powodu splotu nieszczęśliwych zdarzeń zabija niemieckiego strażnika i ucieka z łódzkiego getta. Zdany tylko na siebie próbuje przede wszystkim przetrwać. Po prostu przeżyć. Ale nie ukrywając się w jednym miejscu, a przemieszczając się nieustannie. Najpierw w poszukiwaniu starszego brata, później - bardziej bezpiecznego miejsca, a na końcu - możliwości walki z nazistami. Pod koniec wojny jest już przecież młodym mężczyzną. Ma 18 lat. Chaim Herszman, znany bardziej jako Henry Carr, swoją historię opowiedział najpierw synowi. Ten z kolei spisał ją i przekazał światu w książce "Uciekłem z getta", stawiając w ten sposób ojcu "pomnik trwalszy niż ze spiżu". W dowód szacunku, uznania i pamięci. A uczynił to w naprawdę mistrzowski sposób! Sugestywnie opisał emocje, przeżycia i doświadczenia Chaima, którego wielkim szczęściem było urodzić się z jasnymi włosami i urodą nietypową dla swojej rasy. Jednak to nie tylko wygląd pomógł mu przetrwać w wojennej tułaczce. Równie zbawienny okazał się jego talent do nauki języków obcych, determinacja i błyskotliwość umysłu. Nie można też zapomnieć o przypadkowo spotkanych ludziach (nawet Niemcach),którzy ryzykowali życiem, żeby ocalić życie zagubionego w wojennej zawierusze żydowskiego chłopca. "Uciekłem z getta" to niewątpliwie rzecz o ocaleniu, ale ja ją czytałam jako opowieść o dojrzewaniu, które w tym mrocznym czasie było wyjątkowo bolesnym przeżyciem. W przypadku Chaima łączyło się bowiem z ciągłą koniecznością zmiany imienia i nazwiska, narodowości i języka, którymi się posługiwał. Ta żonglerka danymi (kłamstwami) spowodowała znaczące zaburzenia tożsamości, cierpienie i samotność. Świadczy o tym choćby fakt, że jego syn dopiero w wieku 12 lat dowiedział się, że ma ojca Żyda. "Uświadomiłem sobie, że przez to, jak ukrywałem prawdę o swoim żydowskim pochodzeniu i o swojej rodzinie, II wojna światowa w pewnym sensie skończyła się dla mnie znacznie później niż dla większości ludzi na świecie". Tak, ta historia jest słodko-gorzka. Pokazuje ludzką siłę i solidarność, ale i obnaża bolesną prawdę o słabości i podatności na zło. A że ja takie prawdziwe opowieści wyjątkowo mocno cenię, polecam ją bez wahania!