Lisa Appignanesi

Niestety nie udało mi się skończyć tej książki i bardzo mnie ta pozycja rozczarowała. Poddałam się już za połową i kiedy wreszcie dotarliśmy do XX wieku, więc w sumie być może akurat zaczęłoby się robić ciekawiej, ale już nie mogę. Przede wszystkim nie rozumiem, po co w książce jest tyle biograficznych szczegółów na temat poszczególnych „psychiatrów” (nazwa dla uproszczenia, bo wiadomo, że psychiatria z prawdziwego zdarzenia pojawiła się znacznie później). Co to ma za znaczenie, którym synem i gdzie się kształcił dany człowiek, skoro potem tworzył te herezje o wędrujących macicach, kobietach, które nie są zdolne do głębszych przemyśleń i całej masy innych „naukowych” dowodów na niższość kobiet wobec mężczyzn. Przy czym opisane przypadki sprzed ponad dwustu lat nie są w żaden sposób objaśnione pod kątem współczesnych osiągnięć psychiatrii, żeby chociaż pokusić się o wstępną możliwą diagnozę. Więc właściwie czytamy całe strony na temat bajdurzeń mizoginistycznych lekarzy. Dlatego mam dość, odkładam i nie wiem, czy kiedykolwiek do tego wrócę.