Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze uważałem, że jedzenie nie powinno być rutyną i jedynie sposobem zaspokojenia głodu. Byłoby dobrze gdyby stanowiło dla nas pretekst do miłego spotkania z bliskimi nam ludźmi, rozmowy czy nawiązania nowych znajomości i ewentualnie odświeżenia tych starych. Przy wspólnym stole jest nam łatwiej naprawić lub polepszyć stosunki międzyludzkie. Można wtedy podzielić się swoimi odczuciami, obserwacjami i refleksjami. Kiedy wyobrażam sobie udane przyjęcie nie mam w głowie sztywno siedzących w milczeniu gości lecz myślę o roześmianych i rozgadanych ludziach cieszących się ze wspólnie spędzanego czasu i umacniania więzi. Każdy posiłek powinien przecież zbliżać nas do siebie. Ale! Czy rzeczywiście zawsze tak jest? 1 sierpnia do księgarni trafiła książka Christiana Roudaut'a zatytułowana „Przy stole z tyranem” w której autor prezentuje sylwetki największych dyktatorów świata jakimi byli m.in: Hitler, Stalin, Mao czy Husajn. Bez wątpienia wspólne posiłki z wyżej wymienionymi zwykle nie należały do przyjemności bo często wiązały się z dużym niebezpieczeństwem. I nie chodzi tutaj nawet o zatrute potrawy lecz o gościnność gospodarzy i ich zmienne humory. Niejednokrotnie początkowo zadowoleni goście tyranów odchodzili od stołów z pełnymi brzuchami lecz z posępnymi minami. Niektórzy z nich nie doczekiwali kolejnego dnia. W swojej książce autor skupia się nie tylko na tym co jedli najwięksi tyrani świata i w jaki sposób były dla nich przygotowywane potrawy, ale odnosi się także do skutków decyzji jakie podczas spotkań (przy suto zastawianych stołach) były podejmowane. „Przy stole z tyranem” to pouczający, świetnie opracowany i przygotowany reportaż o historii świata przedstawiony w nietypowy sposób. Jakiś czas temu czytałem podobną książkę autorstwa Witolda Szabłowskiego i część z Was pewnie pomyśli, że książka Roudaut'a może być jej kopią. Nic bardziej mylnego bo obie różnią się od siebie diametralnie. Przede wszystkim sposobem narracji, przedstawieniem faktów i zagadnień. Ta lektura jest niezwykle „smaczna” bo pozwala nam obserwować bieg historii od strony kuchni, ale trzeba pamiętać, że jej „bohaterowie” to zbrodniarze mający na sumieniu ludzkie istnienia.