Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lupa po łacinie znaczy wilk, ale także i prostytutka. Z kolei lupanar to legowisko czy wilcza jama, a także burdel. Tytuł powieści oddaje znaczenie tych słów po angielsku. Pompeje to jedna z największych atrakcji turystycznych na świecie. Antyczne miasto, które niejako zakonserwował dla nas Wezuwiusz, czeka by wypełnić je postaciami i niesamowitymi historiami. Przez całe dekady wydawało się, że wyobrażenie życia w Pompejach zmonopolizowała dla siebie powieść „Ostatnie dni Pompejów” Edwarda Bulwera Lyttona, wielokrotnie przenoszona na mały i duży ekran. Problem polega na tym, że powieść ta została napisana w XIX wieku i zdecydowanie się zestarzała. Dziś rozśpiewani chrześcijanie idący na rzeź, czy pozbawione charakteru dziewice nie pasują do literatury XXI wieku. Na szczęście pojawiła się Elodie Harper. Dawno nie czytałem tak wciągającej powieści, której akcja jest umiejscowiona w czasach rzymskich. Mamy tutaj świat starożytnych prostytutek, który pokazany jest bez zbędnego pudrowania. Bycie ofiarą nie oznacza od razu bycia świętym. Bohaterki powieści, prostytutki, to postaci z krwi i kości. Są ofiarami nieludzkiego systemu społecznego, jednak to nie czyni ich świętymi. Żeby przetrwać, przeżyć trzeba nauczyć się odporności i wypracować sobie grubą skórę. Czasami samemu trzeba być okrutnym czy gotowym zrobić świństwo. Taką właśnie postacią jest Amara, jednak dzięki talentowi pisarki, mimo swoich licznych słabości trudno nie życzyć jej sukcesu. Książka pokazuje w barwny sposób życie w starożytnej Italii. Każdy, kto przeczyta tą powieść będzie chciał odwiedzić Pompeje. Zwiedzanie tego miasta po przeczytaniu książki Elodie Harper będzie już zupełnie innym doświadczeniem.