Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy Anna Seniuk jest rzeczywiście „nietypową babą”? Z tej książki to nie wynika. Jest osobą pełną sprzeczności, na pewno jest w jakiś sposób oryginalna, ale porównując jej karierę z innymi aktorkami, to Seniuk wypada dość typowo. Z całą pewnością nie był to dobry pomysł, by córka (też artystka) przeprowadziła wywiad z mamą. Coś tu nie wyszło. Na początku Małecka-Wippich opowiada o zmaganiu się z tą książką, ciągłym odwlekaniu terminu jej rozpoczęcia i unikach ze strony Seniuk. Kiedy już wywiad rusza, przypomina mowę-trawę, watę słowną. Początkowe rozdziały bardziej przypominają babską paplaninę w maglu, klepanie dwóch przekupek na rynku. Rozkręca się to wszystko powoli, jak żółw ociężale, choć dużo lepiej też się nie robi. Obie panie, zwłaszcza Anna Seniuk, bardzo często się powtarzają. Panuje chaos, panie skaczą po miejscach, czasach, i pomimo pozornego układu chronologicznego tych wspomnień nieustannie a to wybiegają wprzód, a to wracają do przeszłości, i przez to po kilka razy mówią o tym samym. Seniuk jest też mistrzynią rozmawiania bez mówienia. Ucieka od odpowiedzi, kluczy, pomija fakty, nazwiska, konkrety. Twierdzi, że czegoś nie pamięta, albo o rzeczach niewstydliwych i raczej nie objętych ścisłą tajemnicą mówi, że nie wypada o tym wspominać. Robi to wszystko celowo, co Małecka-Wippich wielokrotnie obnaża jej autocenzurę. To wyciąganie odpowiedzi jest mocno na siłę. Cały czas odnosiłem wrażenie, że Seniuk tej książki wcale nie chciała. Zbywa córkę, odpowiada ogólnikami, a to, o czym mówi, nie zawsze jest szczere. Sama przyznaje, że często koloryzuje i dodaje dramaturgii. Córka z jednej strony wiele wyciąga od matki, a z drugiej – hamuje ją. Tak było m.in. w przypadku historii o spektaklu, który był odwołany z powodu niestawienia się Seniuk w teatrze. Nie znałem tej historii. W książce została tylko muśnięta, bo Małecka-Wippich powstrzymała matkę twierdząc, że to już słyszała. Tak jest w książce wielokrotnie: „już o tym rozmawiałyśmy, po co powtarzać”, mówi raz jedna, raz druga. Przyłapałem też Małecką-Wippich na kardynalnym błędzie rzeczowym – otóż stwierdziła, że aktor dubbingowy, Mieczysław Gajda, pozostanie dla niej „niezapomnianym Papą Smerfem”, podczas gdy Gajda podkładał głos pod Ważniaka (Papą Smerfem był Wiesław Michnikowski). Co dziwne, książkę wydał „Znak”, i obyło się bez żadnych literówek i błędów. Ale to dlatego, że opracowaniem tekstu i przygotowaniem do druku zajęło się Wydawnictwo JAK, a nie nędzne korektorki „Znaku”.