Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Erwin nie był zwykłym kotem. Nawet jego imię, nadane na cześć fizyka Schrödingera, wyróżniało go spośród innych dachowców. Pan Miłosz, właściciel Erwina, astronom, wykładał na pobliskim uniwersytecie i zamieszkiwał niewielki metraż w starej kamienicy. Dla Erwina był to dom idealny - duże okna i szerokie parapety dawały mu wiele możliwości obserwacji. A ów zmysł u kota rozwinięty był wyjątkowo: "Ludzie zwykli nazywać go widzącym duszę, czytającym w myślach lub naiwnym, ponieważ we wszystkich zdawał się dostrzegać dobro". Erwin miał niezwykłą zdolność do zaglądania w głąb ludzkich dusz i dostrzegania emocji ukrytych za kurtyną pozorów. W tym celu każdej nocy, gdy tylko kukułka na kościelnej wieży obwieszczała północ, Erwin wymykał się z domu, by nieść ukojenie potrzebującym mieszkańcom. Pewnej nocy kukułka zamilkła. Dlaczego? Przecież w ciągu dnia wskazówki zegara chodzą prawidłowo. Czy ktoś celowo chce uciszyć zegar, dzięki któremu "widzący więcej" ruszał na swoje nocne wędrówki? By rozwikłać zagadkę Erwin rozpoczyna własne śledztwo. Kierując się swoją, kocią, oczywiście niezawodną logiką, wpada na nowe tropy, a jego grono podejrzanych staje się coraz szersze. Przy okazji poznaje wiele ludzkich tajemnic i rozwiązuje niejedną zagadkę. Czy uda mu się znaleźć sprawcę milczącej kukułki? Odwiedzający przez Erwina potencjalni podejrzani to pełen katalog ludzkich osobowości. Postrzegani kocim okiem stanowią punkt wyjścia do rozważań psychologicznych i filozoficznych. Erwin zgłębia tajniki ludzkiej natury, wyciąga wnioski (nierzadko absurdalne) budując tym samym niepowtarzalny i niezwykle wciągający klimat powieści. Ciekawe sploty okoliczności i, przyznam, wyjątkowa fabuła, czynią z tej historii nieprzeciętną powieść detektywistyczną. Mimo, że to książka dla dzieci, dałam się porwać od pierwszej strony, by razem z kocim bohaterem rozwikłać zagadkę milczącego zegara.