Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Im więcej czytam mang, tym większe zdumienie mnie ogarnia. Już zdążyłam się przekonać, że kreska jest charakterystyczna i nie ma nic wspólnego z manierą autora. Raczej stanowi kanon dla całego gatunku. Przebolałam fakt, że każda historia, niczym w dobrym serialu, jest przekazywana w odcinkach, a poszczególne odcinki niewiele wnoszą do akcji. Pogodziłam się z tym, że pojawia się więcej wyrazów dźwiękonaśladowczych niż teksu. No, ale żeby informować czytelnika, że teraz bohater sprawdza co się wokół niego dzieje pisząc „rozgląd”. Żeby tłumaczyć mu niczym chłop krowie na rowie, nad czym się zastanawia postać i o czym za chwilę powie?! Ta powieść graficzna jest specyficzna również z tego względu, że to komiks o komiksie. Zatem mamy dwie historie oraz znawczynie literatury, licealistkę i starszą panią, które analizują jedną z nich. Poczytać można, ale czy rzeczywiście trzeba?