Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niedawno u nas w kraju ukazał się drugi tom mangi z Wielkiej Republiki, czyli "Na skraju równowagi". Jak i w poprzednim tomie za scenariusz częściowo odpowiada Shima Shinya, a w przeciwieństwie do pierwszego tomu współscenarzystą jest Daniel Jose Older. Czy seria trzyma poziom? Zacznę od tego, że pierwszy tom mangi dział się niejako w oderwaniu od głównych wydarzeń. Miały one wpływ na fabułę mangi, ale skala przedstawionych w niej wydarzeń była stosunkowo niewielka. Drugi tom podnosi stawkę i spojleruje końcowe książki z pierwszej fazy. Pojawia się sporo nawiązań do innych pozycji, przede wszystkim pisanych przez tego autora i nie wyobrażam sobie tej mangi czytać w oderwaniu od całej Wielkiej Republiki. Następuje pewna zmiana skali i mimo że w większości nadal wydarzenia dzieją się na planecie, to odwiedzamy też Gwiezdny Blask. Zwracałam uwagę we wstępie, że mamy zmianę scenarzysty. Jeśli już mieliście z Olderem styczność, to wiecie, że jego styl prowadzenia historii jest dość specyficzny i pełny momentami absurdalnych pomysłów. Tutaj jest to w miarę stonowane, ale autor bardzo nawiązuje do innych swoich dzieł. Przede wszystkim do komiksu młodzieżowego, który nie ukazał się u nas w kraju, czyli "The High Republic Adventures". Jedna z jego bohaterek zostaje główną postacią, a przewijają się też inne. Częściowo możecie je kojarzyć z książek młodzieżowych, bo tam Older też je wrzucał. Na przestrzeni tych dwóch tomów Lily przechodzi dość spory rozwój na plus. Nie będzie moją ulubioną Jedi, ale i tak jestem ciekawa, jak jej losy potoczą się dalej. Końcówka mangi jest dość emocjonalna. Mimo że czytałam ją drugi raz, bo pierwsze podejście zaliczyłam premierowo po angielsku, to nadal część tych emocji odczuwałam i było mi autentycznie przykro. Do rysunków, za które odpowiada Mizuki Sakakibara nie mam uwag. Mangowy styl nie jest moim ulubionym i bardziej podobają mi się rysunki z "Trzech wyzwań księżniczki", ale nadal dość przyjemnie się je przegląda. Są po prostu poprawne. Chyba najbardziej zapadły mi w pamięć kadry z młodziczkami, kiedy cieszyły się na potencjalną podróż na Gwiezdny Blask i mieliśmy charakterystyczne twarzyczki z gwiazdkami zamiast oczu. Podsumowując, ja mangę polecam. Warto jednak ją czytać po zapoznaniu się z innymi pozycjami z Wielkiej Republiki, bo w przeciwieństwie do pierwszego tomu jest pełna spojlerów i powiązań z innymi dziełami.