Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Relacje jakby trochę prawdziwe" to podsumowania. Często autorka porusza wątek odchodzenia i rozliczenia z przeszłością. Zdarzają się spotkania po latach. Jeśli bohaterowie zdecydują się wziąć w nich udział mogą rozjaśnić wątpliwości czy w przeszłości postąpili słusznie. Niektórzy otrzymują od życia drugą szansę. Czasem z niej korzystają, czasem ta możliwość zostaje im odebrana przez strach, swój lub drugiej osoby. Często w miejscu trzyma ich poczucie odpowiedzialności, bywa, że maskuje ono lęk przed samodzielnością. Czasem trzeba czekać do końca na pogodzenie się z bliskimi, bo dopiero u schyłku życia widzą lepiej co zrobili nie tak i chcą skorzystać z ostatniej szansy, by naprawić błędy. Opowiadania dotyczą też par, czy to małżeńskich, czy dopiero poznających się. Pokazują, że jedynym sposobem na pokonanie samotności jest odrzucenie masek i szczera komunikacja. Pomimo, że książeczka jest cienka, przeczytanie jej wymaga trochę czasu i skupienia. Jak dla mnie tematyka była dość ciężka i przygnębiająca. Mało tam było promyków nadziei. Podobało mi się jak autorka bawi się słowami. Zachęcam do przejrzenia paru postów na profilu Katarzyny Boyen. Możecie tam zapoznać się z kilkoma krótszymi testami z tego zbiorku. "Relacje..." to krótkie opowieści o bezimiennych ludziach i ich emocjach, bo to one grają tu najważniejszą rolę. Uczucie przyjemności. Uczucie wdzięczności. Uczucie miłości. Uczucie skruchy. Uczucie pogodzenia się z wszystkim. Uczucie samotności. Uczucie zazdrości Uczucie zawodu. Uczucie odchodzenia. A ty potrafisz nazwać swoje uczucia?