Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka Samolot szkolno-treningowy TS-8 Bies autorstwa A. Glassa i P. Pawłowskiego jest trzecią pozycją w serii Samolot po polsku MAXI. Znaczy to chyba, że seria nabiera rozpędu, tym bardziej, że zapowiadana jest już kolejna publikacja. Książka jest wyraźnie grubsza od poprzednich i bardziej kolorowa, co wynika z dużej liczby zachowanych Biesów, co pozwoliło na zebranie bogatego materiału fotograficznego. Jego uzupełnieniem jest spis zachowanych, aż dwudziestu siedmiu egzemplarzy. 25 w Polsce i po jednym w Indonezji i Włoszech. Publikacja zawiera też liczne plansze barwne oraz ciekawy materiał zdjęciowy uzupełniony o liczne rysunki zaczerpnięte głównie z instrukcji obsługi samolotu, po przestudiowaniu których Bies nie ma już prawie żadnych tajemnic. Nie mniej interesujący, a moim zdaniem najbardziej wartościowy, choć już nie kolorowy, jest bogaty, najliczniejszy zestaw zdjęć prezentujący Biesy w okresie od budowy makiety, poprzez prototypy, służbę w wojsku po aerokluby. Uzupełnieniem są trzy tabele z danymi technicznymi, rozkładem produkcji na poszczególne lata oraz listą zbudowanych egzemplarzy. Szkoda że ostatnia zawiera jedynie numer fabryczny, wersję, znaki (numer taktyczny) oraz rejestrację po przejęciu przez aeroklub. Oczywiście jest i tekst zajmujący stosunkowo mało miejsca. Jak dla formatu tej serii i dla miłośników detali i barwnych malowań zapewne w sam raz. Jak dla mnie, preferującego czytanie, jest go trochę za mało, ale to mój problem. Sam tekst, ciekawy, dobrze napisany, przedstawia historię Biesa od zarania, czyli od pracy Tadeusza Sołtyka w Lotniczych Zakładach Doświadczalnych, poprzez opracowanie samolotu już w Warszawie, jego powstanie, produkcję, eksploatację w wojsku i aeroklubach, po wspomniane już zachowane egzemplarze. Zwięźle i na temat. Niewątpliwie ciekawym i mało znanym epizodem ze służby wojskowej Biesów była ucieczka oficera LWP do Berlina w lipcu 1963 r. Ciekawych informacji znaleźć można oczywiście dużo więcej. Atutem książki jest też jakość szaty graficznej, druku i papieru. Jednakże zarówno redakcja, jak i autorzy nie ustrzegli się kilku, najczęściej redakcyjnych błędów. Nie bardzo rozumiem, dlaczego w podpisach kilku zdjęć znalazł się opis kierunku zdjęcia, np. „LWD Miś od przodu z prawej strony”, str. 5; podobnie jest z umieszczaniem nazw własnych samolotów w cudzysłowie; „… takie podejście okazało się to wystarczające”, str. 3; „łopaty ze szklanych kompozytów”, str. 35 – to nie to samo co kompozyty szklane; :… z zamalowaną na czarno lub szaro górą kadłuba i osłoną silnika przed kadłubem..”, str. 90; W roku 1995 Strachowice były już częścią Wrocławia, więc pisanie „podwrocławskich Strachowicach”, str. 125 nie jest poprawne; „… skąd dwa lata później w został przewieziony do Gorzyc”, str. 138; „… pozostał jako w Mirosławicach jako eksponat …”, str. 142. Poważniejszym błędem jest podanie daty produkcji - 1955 r. egzemplarza 1E02-07 (wg tekstu, str. 134) lub 1E07-01(podpis pod zdjęciem na tej samej stronie). Co prawda wspomniano też o poprawnym roku 1958, ale bez wyraźnego nań wskazania. Tymczasem zarówno tekst, jak i tabele na str. 92 wyraźnie pokazują, że nie mógł to być rok 1955, gdyż wówczas zbudowano jedynie prototypy. Od pierwszego tytułu książki tej ciekawej serii kojarzą mi się z podobną co do układu, zawartości, sposobu prezentacji i grafiki monografią samolotu RWD-13 z roku 2004. Współautorem obu jest Andrzej Glass. W tej wcześniejszej dominował tekst. Ogólnie książka interesująca, która powinna się znaleźć na półkach modelarzy i pasjonatów lotnictwa, w szczególności polskiego. Więcej na: lot-nisko.blogspot.pl