Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Znużenie materiału” jest 1. Nagrodą w 10. Konkursie Poetyckim Fundacji Duży Format 2022 (kategoria: po debiucie). Aleksandra Majówka zachęca czytelnika do podjęcia gry. Ona pokazuje nam pewnie obrazy, niekiedy dość zwariowane, groteskowe, a my musimy powiedzieć, co widzimy. Ale to tylko część zabawy. Bo potem jeszcze trzeba się ustosunkować emocjonalnie. Wyłaniające się z tych słów sceny nie pozwolą ominąć się szerokim łukiem i przewrócić kartkę. Co jest tym haczykiem w tej poezji, że ona tak zatrzymuje, że przyciąga? Chyba to zaskoczenie. Bo oto przychodzi ktoś, kto pokazuje nam pewne sprawy jakby na opak, z zupełnie innej, dziwnej, perspektywy. To coś nowego. Nieoczywistego. To trzeba sobie poukładać. To, co na pierwszy rzut oka wydaje się chaotyczne, po kilku kolejnych wierszach nabiera wyrazistości. I choć bardzo nie chcemy, to wcześniej czy później każdy z nas dowie się, na jakie poetyckie widokówki spoglądamy w „Znużeniu materiału”. Odsuwamy od siebie niewygodne myśli, a Majówka wciąż podsuwa nam je z powrotem. Czytelnik musi sobie tu posprzątać. Co rusz trafiamy na jakieś „stare śmieci”. Co z nimi zrobimy? Cóż, to co zwykle. Ale one dalej uporczywie tam są. Majówka ma tu z nas używanie! Przecież ona dobrze wie, jakie reakcje wywoła. I brniemy w to. Ona i my. Choć nie jest lekko. Świetne są miniatury Majówki. Podziwiam umiejętność zawarcia w tak skondensowanej formie opowieści, a nie tylko myśli. Zobaczmy co mieści się w takim niepozornym wierszu, w zaledwie kilkunastu wyrazach: „plastikowienie” jem kartę kredytową na tydzień na kredyt zamieniam się w barcie chociaż w ten sposób. Pióro poetki jest ostre i celnie trafia, gdzie trzeba. Ono jest także nacechowane emocjonalnie, nawet jeśli nie dostrzegamy tych uczuć na pierwszy rzut oka. Ale intensywność doznań będzie już zależeć od poziomu wrażliwości czytelnika i jego emocjonalnego zaangażowania. Bardzo podoba mi się sposób opowieści Majówki. Wyposaża swój podmiot w zdolność komunikowania się za pomocą obrazów. Nie opowiada, ale pokazuje. Działa na wyobraźnię, przywołuje intymne doświadczenia odbiorcy. I tyle uczuć kłębi się w zakamarkach, niektóre – mniej lub bardziej – sugeruje, m.in. w tytułach. Czytając ten tom przyszła mi na myśl poezja Elizy Segiet i jej słowa o „niszczycielach” planety, pozostawiających współczesne „artefakty”. I u Majówki mamy przecież człowieka jako tego, który doprowadza do swoistej zagłady, upychając wewnątrz świata rozmaite (plastikowe) bibeloty, z jakich tworzą się „wyspy śmieci” – ich reprezentantem może być symboliczna (chyba także odczytywana na kilka sposobów) „kula z wirującym miastem”. I nie chodzi tylko o to, co robimy z tym światem, o ten plastik oraz beton, ale też o historię, dziedzictwo. I przede wszystkim o sztukę, o wartości – o to, co wypełnia te nasze cielesne skorupki. „Przyszłość nam się przeterminowała” – z taką, bezbrzeżnie smutną, konkluzją opuszczam ten tom, a jednocześnie nadal pozostaję w świecie poetyckim Majówki. Czytałam intrygujący debiut poetycki autorki – „Cztery stany skupienia” i byłam wtedy bardzo ciekawa jak rozwinie się ta droga pisarska i co zaprezentuje autorka w kolejnej odsłonie. Nie mogłam się na to doczekać. Chciałam, więc mam. „Znużenie materiału” – znakomite potwierdzenie, że Aleksandra Majówka urodziła się z genem poezji.