Najnowsze artykuły
- ArtykułySpecjalnie dla pisarzy ta księgarnia otwiera się już o 5 rano. Dobry pomysł?Anna Sierant64
- ArtykułyKeith Richards, „Życie”: wyznanie człowieka, który niczego sobie nie odmawiałLukasz Kaminski2
- ArtykułySzczepan Twardoch pisze do prezydenta. Olga Tokarczuk wśród sygnatariuszyKonrad Wrzesiński32
- ArtykułySkandynawski kryminał trzyma się solidnie. Michael Katz Krefeld o „Wykolejonym”Ewa Cieślik2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Stanisław Grodziski
33
7,3/10
Urodzony: 02.01.1929Zmarły: 30.05.2020
prof. dr hab. Stanisław Grodziski - polski historyk prawa.
Urodził się w niewielkiej miejscowości w Małopolsce, a jego ojcem był działacz społeczny Stanisław Grodziski (1889-1946).
Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (prawo).
Specjalista z zakresu historii administracji, historii państwa i prawa oraz historii prawa polskiego.
Wieloletni wykładowca, a w latach 1987-1990 prodziekan, Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Należał do redakcji periodyków "Kwartalnika Prawa Prywatnego" oraz "Czasopisma Prawno-Historycznego".
Członek Polskiej Akademii Nauk (PAN),Polskiej Akademii Umiejętności (PAU) oraz Polskiego Towarzystwa Historycznego.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Prof. Stanisław Grodziski żył 91 lat.
Wybrane publikacje książkowe: "Historia ustroju społeczno politycznego Galicji 1772-1848" (Ossolineum, 1971),"Franciszek Józef I" (pierwsze wydanie: Ossolineum, 1978),"Feliksa Boronia pielgrzymka do historii" (Wydawnictwo Literackie, 1984),"Grodzisko w czasach staropolskich" (Wydawnictwo Secesja, 2003).https://nauka-polska.pl/#/profile/scientist?id=58370&_k=5ip874
Urodził się w niewielkiej miejscowości w Małopolsce, a jego ojcem był działacz społeczny Stanisław Grodziski (1889-1946).
Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (prawo).
Specjalista z zakresu historii administracji, historii państwa i prawa oraz historii prawa polskiego.
Wieloletni wykładowca, a w latach 1987-1990 prodziekan, Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Należał do redakcji periodyków "Kwartalnika Prawa Prywatnego" oraz "Czasopisma Prawno-Historycznego".
Członek Polskiej Akademii Nauk (PAN),Polskiej Akademii Umiejętności (PAU) oraz Polskiego Towarzystwa Historycznego.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Prof. Stanisław Grodziski żył 91 lat.
Wybrane publikacje książkowe: "Historia ustroju społeczno politycznego Galicji 1772-1848" (Ossolineum, 1971),"Franciszek Józef I" (pierwsze wydanie: Ossolineum, 1978),"Feliksa Boronia pielgrzymka do historii" (Wydawnictwo Literackie, 1984),"Grodzisko w czasach staropolskich" (Wydawnictwo Secesja, 2003).https://nauka-polska.pl/#/profile/scientist?id=58370&_k=5ip874
7,3/10średnia ocena książek autora
317 przeczytało książki autora
443 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Volumina Constitutionum, tom V: 1669–1696, volumen 1: 1669–1676
Stanisław Grodziski
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2022
Wkład krakowskiego i ogólnopolskiego środowiska prawniczego w budowę podstaw ustrojowych III Rzeczypospolitej (1980-1994). Projekty i inicjatywy ustawodawcze, ludzie, dokonania i oceny
Stanisław Grodziski
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
2018
Klio, córka Mnemosyne, kelnerka z "Kopciuszka". Kraków 1968-1982
Stanisław Grodziski
10,0 z 1 ocen
3 czytelników 0 opinii
2018
WIELKA HISTORIA ŚWIATA tom X Świat od Wiosny Ludów do I wojny światowej
Stanisław Grodziski, Józef Buszko
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2017
Wielka Historia Polski. Tom 6. Polska w czasach przełomu (1764-1815)
Stanisław Grodziski
7,7 z 21 ocen
60 czytelników 0 opinii
2017
Volumina constitutionum. Tom IV (1641-1668) volumen 2 (1659-1668).
Stanisław Grodziski
7,0 z 1 ocen
1 czytelnik 0 opinii
2017
Volumina Constitutionum. Tom IV (1641-1668) volumen 1 (1641-1658)
Stanisław Grodziski
7,0 z 1 ocen
1 czytelnik 0 opinii
2015
Stanisław Orzechowski. Pisarz polityczny
Krzysztof Koehler, Stanisław Grodziski
0,0 z ocen
7 czytelników 0 opinii
2014
Antoni Podraza (1920-2008). Człowiek - uczony - polityk
Władysław Andrzej Serczyk, Stanisław Grodziski
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
2013
Volumina constitutionum. Tom III (1611-1640) volumen 2 (1627-1640)
Stanisław Grodziski
7,0 z 1 ocen
1 czytelnik 0 opinii
2013
Rzeczpospolita Krakowska, jej lata i ludzie
Stanisław Grodziski
6,6 z 5 ocen
21 czytelników 0 opinii
2012
Państwo prawa i prawo karne. Księga jubileuszowa profesora Andrzeja Zolla
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
2012
Kraków i Galicja wobec przemian cywilizacyjnych (1866-1914). Studia i szkice
7,7 z 7 ocen
96 czytelników 1 opinia
2011
Volumina constitutionum. Tom III (1611-1640) volumen 1 (1611-1626)
Stanisław Grodziski
7,0 z 1 ocen
1 czytelnik 0 opinii
2010
Volumina constitutionum. Tom II (1550-1609) volumen 2 (1587-1609)
Stanisław Grodziski
7,0 z 1 ocen
2 czytelników 1 opinia
2008
Wielka historia świata T.10 /świat od wiosny ludów do i wojny światowej wielka historia świata T
Stanisław Grodziski, Józef Buszka
8,7 z 3 ocen
24 czytelników 1 opinia
2006
Najnowsze opinie o książkach autora
Wielka historia świata T.10 /świat od wiosny ludów do i wojny światowej wielka historia świata T Stanisław Grodziski
8,7
Największe współczesne opracowanie historii powszechnej, autorstwa historyków związanych z ośrodkiem krakowskim i Polską Akademią Umiejętności,cechuje się dużym rozmiarem, dużą objętością i znaczną szczegółowością tekstu. Niedawno czytałem,że nie powinna pełnić funkcji podręcznika akademickiego, bo Wielka Historia Świata zawiera zbyt drobiazgowe informacje. Nie bardzo rozumiem intencje autora wypowiedzi. Czyżby student - potem absolwent historii nie powinien mieć wglądu w tak obszerne opracowanie? Że nie zapamięta faktografii? A musi? Po to właśnie ma takie opracowania podstawowe, by nie musiał "wszystkiego" pamiętać. Ale powinien się zapoznać. Powinien znać różne interpretacje, odmienne sposoby wyjaśniania dziejów i taki podręcznik podstawowy znacznie to ułatwia. Wróćmy jednak do tekstu.
Choć jestem historykiem, nie zajmuję się badaniem naukowym, więc nie zamierzam odnosić się do warstwy merytorycznej tomu. nawet jeśli są tam błędy, braki czy niedociągnięcia, niech robią to fachowcy od epoki. A w przypadku tomu 10 Wielkiej Historii Świata jest to okres drugiej połowy XIX w. zamknięty datami 1848-1914. W zdecydowanej większości tekst jest autorstwa Józefa Buszki, także redaktora tomu, nieżyjącego już wybitnego historyka krakowskiego. I to pierwsza zaleta dzieła. Niezależnie od poglądów autora, od jego interpretacji dziejów, mamy do czynienia z jasnym i jednoznacznym, spójnym przekazem nie tylko faktów i ich interpretacji, ale także filozofii historii. Możemy nie zgadzać się z profesorem w wielu kwestiach, ale musimy przyjąć jego całościową wizję wydarzeń. W dodatku spójną, konsekwentną, logiczną i przejrzystą. Co ważne - inne niż Europa kontynenty znalazły w opracowaniu dużo miejsca, a więc nie jest to kolejna europocentryczna synteza.
Druga wielka zaleta opracowania, to wyjątkowe potraktowanie dziedzin, które zwykle traktowane są po macoszemu. Dotyczy to nauki i techniki - tu można powiedzieć, że inaczej o "wieku pary i elektryczności" pisać nie można, ale znając dotychczasowe prace widzę wyraźną różnicę na korzyść opisywanego opracowania. Podobnie wygląda sytuacja z literaturą, muzyką czy teatrem - poświęcono im wyraźnie sporo miejsca. Ale moje szczególne uznanie kieruję do redaktorów tomu, za odwagę, i autora części poświęconych sztukom plastycznym - Radosławowi Doboszewskiemu - za wnikliwe i przejrzyste przedstawienie niebywale trudnego okresu w dziejach sztuki - gdy rodziły się kolejne nurty, gdy pojawiali się niezliczeni twórcy. Tekst jest naukowy a zarazem przystępny, w dodatku tak podany, że aż szkoda kończyć czytanie. To chyba pierwsze opracowanie podręcznikowe, w którym historia sztuki nie jest traktowana po macoszemu. Chwała autorowi tekstu i redaktorom.
Jedno zastrzeżenie w tym miejscu - szkoda, pewnie ze względu na koszty i objętość pracy, że nie udało się zamieścić więcej dzieł sztuki. Ale to każdy może nadrobić, korzystając choćby z wyszukiwarek internetowych.
Na uwagę zasługują dobrze dobrane ilustracje w całym tomie, niezłe mapy i bardzo dobre kapsuły z informacjami pobocznymi, ale jakże ciekawymi (np. biogram Bismarcka, dzieje wozu Drzymały, konflikt o Faszodę, jajka Faberge czy biogram Tiffany'ego). Otrzymaliśmy więc znakomite, wręcz idealne dzieło. Dlaczego nie dałem kompletu gwiazdek? Bo mam kilka zastrzeżeń. Drobnych, ale istotnych.
Wydaje się, że wyodrębnienie ruchów socjalnych było pewnym nieporozumieniem. To jeden z tematów zainteresowań naukowych Buszki, ale bez przesady. Zwłaszcza, że inne niż socjalizm ruchy polityczne pojawiają się mimochodem w częściach poświęconych różnym krajom. Za to jest na szczęście ruch feministyczny, ale już skauting pojawia się zdawkowo. Szkoda.
Za mało informacji podano o demografii, gospodarce, zmianach struktur społecznych i kształtowaniu się nowoczesnych narodów. Poświęcenie sportowi zaledwie niepełnej strony uważam za nieporozumienie. A jeszcze autor podaje, że pojawiają się nowe dyscypliny, nie wymienia jednak przy tym ,że chodzi o piłkę nożną, piłkę ręczną, hokej na lodzie i rugby, że wymienię tylko niektóre powstałe wtedy gry zespołowe. A do tego dochodzi np. kolarstwo i kilka innych dziedzin indywidualnych.
Wreszcie bibliografia. Znaczna jej część powstała co najmniej 20 lat temu, jest więc bardzo stara. Tylko w języku polskim powstało w tym czasie sporo syntez i opracowań, więc odwoływanie się do dzieł z XIX w., a nie umieszczenie współczesnych jest błędem. Jedynie historia sztuki oraz Chiny i Japonia mają nowy i dobrze dobrany wykaz lektur. Pozostałe działy słabe, lepiej szukać prac z innych wykazów bibliograficznych, niż ten.
Chciałbym na koniec zwrócić uwagę, że podane przeze mnie uwagi krytyczne nie dyskredytują całego tomu, który uważam za znakomity i dobrze napisany. Stąd wysoka ocena i zachęta do zajrzenia - wszak mamy przed sobą opracowanie całościowe, z którego najczęściej korzysta się tylko fragmentarycznie. Ale należy korzystać, bo praca jest rewelacyjna.
Kraków i Galicja wobec przemian cywilizacyjnych (1866-1914). Studia i szkice Norman Davies
7,7
Niniejszy zbiór studiów i szkiców poświęcony jest Galicji – krajowi, którego już nie ma. Nie sposób omawiać po kolei wszystkich artykułów zgromadzonych w tym tomie, wszystkie jednak dotyczą spraw galicyjskich i we wszystkich wyraźnie zaakcentowane zostały przemiany, do jakich doszło na tym obszarze przed I wojną światową. Nowoczesność, modernizacja, postęp – te terminy pojawiają się w każdym z tekstów tego zbioru. Niezależnie od tematyki. Ta zaś jest niezwykle różnorodna. Podam kilka przykładów: Andrzej Chwalba podejmuje problem industrializacji Galicji, Gabriela Matuszek śledzi galicyjskie emancypantki, Magdalena Sadlik opowiada o Krynicy, a Marian Stala przedstawia mało znaną futurystyczną powieść Michała Bałuckiego. Mimo iż stosunkowo największa część tekstów „Krakowa i Galicji...” dotyczy zagadnień literaturoznawczych, reprezentowane są też takie dziedziny jak historia sztuki, historia filozofii, a nawet... afrykanistyka. Tak szeroki dobór tematów sprawi, że każdy czytelnik z pewnością trafi na coś, co przykuje jego uwagę.
Jak już wspomniałem, zwornikiem wszystkich tekstów jest problem nowoczesności i modernizacji. Wobec zakorzenionego w powszechnej świadomości mitu Galicji jako krainy biednej i zacofanej, a Krakowa jako siedliska elementów klerykalno-arystokratycznych, terminy te wydają się niezbyt dobrze dopasowane. Tymczasem jest inaczej. Epoka autonomii rzeczywiście doprowadziła do rozwoju ziem galicyjskich, w szczególności zaś Krakowa. Czasy to były ciekawe i nie piszę tego wiedziony jedynie nostalgią za la belle époque i Najjaśniejszym Panem (18 sierpnia obchodziłby 184. urodziny!). To właśnie wtedy Galicja „nadgoniła” swoje zaległości względem reszty ziem polskich wydając przy tym wielu wybitnych twórców i naukowców. W przeddzień pierwszej wojny światowej bliższa była nam współczesnym niż epoce o sto lat wcześniejszej. To znacząca zmiana.
Szczególnie interesujące dla mnie były szkice dotyczące Krakowa. Ujmują one dzieje tego miasta z bardzo wielu perspektyw: społecznych, politycznych (aż dwa teksty poświęcono stańczykom),ale i urbanistycznych (bardzo ciekawy tekst Jacka Purchli). W tekstach tych można dostrzec, jak Kraków „wyzwalał się” z kołnierza austriackich fortyfikacji i stawał się powoli Wielkim Krakowem z planów Juliusza Lea. Bardzo ciekawe są także oddziaływania między Krakowem i stołecznym Lwowem, a także literackie wpływy cesarskiego Wiednia. Autorzy poruszają wiele zagadnień mało znanych lub wręcz zapomnianych, jak „naftowe” powieści Ignacego Maciejewskiego czy „Dwaj Juliusze” Lucjana Siemieńskiego (czy ktoś dziś jeszcze pamięta o nim jako pisarzu, a nie tylko tłumaczu „Odysei”?). Dobrze udało się im oddać te wahania między tradycją a nowoczesnością, które były udziałem Galicjan tej epoki. Myślę, że publikacja tego zbioru studiów była świetnym pomysłem wydawnictwa Universitas. Jest to książka niezwykle wartościowa, która pozwala lepiej poznać kulturę tego – by użyć słów Normana Daviesa – „zaginionego królestwa”.
Tomasz Babnis