Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno to nazwać książką. Monografią – też nie. Jest to gatunek, którego – oprócz zbeletryzowanych biografii i opowiadań – nie lubię najbardziej, czyli kompilacja artykułów (felietonów, gawęd, etc.) uformowana w formę książkową. Autorka – psycholog, prof. dr hab. UJ, Małgorzata Kossowska, niegdyś – niezwykle urodziwa (teraz już nawet ślad po urodzie, która odeszła w siną dal, nie pozostał),co nie omieszkano uwypuklić na okładce (co uważam za zabieg co najmniej dziwaczny, uwłaczający godności kobiety, seksistowski – taki myk marketingowy, mający na celu zachęcić pięknem fizycznym autorki do zakupu nic niewartej książki). Zakupiłam ową pozycję, przyznaję. Było to jeszcze w czasach, gdy byłam tak nierozsądna, że kupowałam wiele makulatury zalegającej na półkach księgarskich, ulegałam bezrefleksyjnie chwytom marketingowym, w końcu – przygotowywałam się wtedy usilnie do rozpoczęcia jednego z kilku kierunków studiów, które ukończyłam. Lubię mieć wszystko pod ręką, na półce – do tej pory tak mam, tyle że obecnie w formie niemal wyłącznie elektronicznej, na komputerze. Książka (bo jednak od strony czysto formalnej niewątpliwie nią jest) autorstwa Kossowskiej jest tak niedorzeczna, że doprawdy szkoda mi czasu na jej recenzowanie. Z drugiej jednak strony – być może ktoś z państwa czytelników, obecnych i przyszłych, sięgnie po nią, będzie chciał ją przeczytać, poszpera w czeluściach google’a, znajdzie moją recenzję i… zastanowi się, czy jednak warto; przeczyta i napisze esej na moją cześć, jako niezwykle rzetelnej i intelektualnie powalającej blogerki 😉 (...) Ciąg dalszy na moim blogu: https://librariummeum.blogspot.com/2018/12/ocena-i-rozwoj-umiejetnosci.html