Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W zakamarkach ludzkich serc i umysłów kryją się rozmaite pragnienia. Najbardziej podstawowym jest poczucie bezpieczeństwa. A co, jeśli pewnego dnia świat, jaki znamy, przestanie istnieć? Co, jeżeli rzeczywistość okaże się areną, na której rozgrywa się okrutna walka między dobrem a złem? Co, jeśli stracimy najbliższych, a prawda okaże się fikcją? Wobec takich pytań stają bohaterowie powieści pt. "Duch". Autorka, Dorota Karło, przedstawia nam interpretację świata, w którym istnieje grupa ludzi o nadprzyrodzonych zdolnościach. Jak nietrudno się domyślić, osoby takie mają przewagę nad przeciętnymi śmiertelnikami. Pozostaje tylko kwestia tego, jak postanowią wykorzystać swoje niezwykłe umiejętności. Jedni używają ich w dobrych celach – niosą ludziom bezinteresowną pomoc, a inni czerpią chorą przyjemność z krzywdzenia słabszych. Akcja utworu początkowo toczy się kilkoma torami, by wreszcie złączyć się w całość. O ile na początku podążanie za fabułą wymaga wysiłku, o tyle z każdą kolejną stroną „Duch” pochłania uwagę czytelnika tak bardzo, że trudno się od niego oderwać. Losy głównych bohaterów – Jessiki, Mike’a, Jacka – splatają się we wspólnych wątkach miłości, przyjaźni, a nawet zbrodni. Atmosfera „Ducha” przypomina klimat powieści Stephena Kinga, zawiera jednak więcej elementów powieści psychologiczno-obyczajowej, a nawet kryminalnej. Znajdziemy tu odwołania do różnych dziedzin nauki, techniki, sztuki. Fabuła jest tak skonstruowana, że prowadzi wnikliwego czytelnika do spodziewanego rozwiązania, sprawiając mu jednak satysfakcję i pozostawiając pewne niedopowiedzenia. Ogromną zaletą powieści jest jej ponadczasowe przesłanie, które pozwala wierzyć, że dobro zawsze zwycięża, a uczucia powinny iść w parze z rozumem. W naszym mocno zaburzonym świecie są to wartości nadrzędne. „Duch” uświadamia nam, że podstawą zdrowego funkcjonowania jest zaufanie – do siebie i najbliższych. Wobec świata zewnętrznego warto jednak zastosować zasadę ograniczonego zaufania – powszechnie bowiem wiadomo, że wykorzystujemy zaledwie niewielki procent możliwości ludzkiego umysłu. Być może wśród nas są tacy, którzy widzą, czują, wiedzą więcej. A co gorsza, potrafią to wykorzystać…