Książkę zakupiłem podczas aukcji autorki na rzecz WOŚP - i nie żałuję. Nie jest to rodzaj literatury, który zwykle czytam (zwykle skupiam się na fikcji fantasystycznej i naukowej),więc tym bardziej cieszę się, że otrzymałem okazję, by zapoznać się z "Duchem". Na początku zaznaczę jeszcze, że łączy mnie bezpośrednia znajomość z autorką - ale książkę staram się ocenić bezstronnie. I idąc po kolei - fabuła książki mnie zainteresowała, pod koniec wciągnęła. Intryga została przemyślana w sposób ciekawy i - przy pierwszym czytaniu - nieoczywisty. Bohaterów autorka wykreowała na żywe, czujące i myślące osoby z własnymi opiniami - przez co nawet, jeśli nie wszystkich udało mi się polubić, to nie odczuwałem tekturowości postaci. Najlepszym podsumowaniem tego elementu książki jest chyba stwierdzenie, że chętnie poznam dalszą część rozpoczętej w duchu historii.
Jedyną rzeczą negatywną w mojej perspektywie - była liczba wątków romantycznych oraz seksualnych, zarówno w postaci samych scen jak i monologów wewnętrznych bohaterów. Nie twierdzę, że były to fragmenty źle napisane - po prostu nie jestem przyzwyczajony do ich obecności w swoich obszarach literatury i nie szukam ich aktywnie. Przyznaję natomiast, że ich obecność jest istotna z punktu widzenia fabuły i rozwoju postaci - i ma swoje miejsce w książce. Może po prostu wolałbym, żeby nie było tego miejsca tak dużo - ale znajdą się pewnie czytelnicy, dla których te fragmenty będą naturalne.

Pod kątem czysto warsztatowym, książka stoi na przyzwoitym poziomie. W niektórych miejscach zdarzają się pojedyncze zdania, które swoją konstrukcją albo umiejscowieniem nieco wybijają z rytmu albo wydają się mało pasować do np. wewnętrznego monologu postaci - ale jest ich naprawdę niewiele. Nie rzutują one na przyjemność z lektury i wydaje mi się, że w kolejnych tomach mają szansę wygładzić się całkowicie.

Podsumowując - książkę oceniam bardzo dobrze, zwłaszcza jak na literacki debiut. Zainteresowani tematyką z opisu - na pewno znajdą tu coś dla siebie w dobrym, porządnym opakowaniu. Wahających się - zachęcam, nawet jeśli nie jest to Wasz kawałek chleba, sięgnijcie po niego choćby z czystej ciekawości, a może spodoba Wam się tak jak i mnie.

Książkę zakupiłem podczas aukcji autorki na rzecz WOŚP - i nie żałuję. Nie jest to rodzaj literatury, który zwykle czytam (zwykle skupiam się na fikcji fantasystycznej i naukowej),więc tym bardziej cieszę się, że otrzymałem okazję, by zapoznać się z "Duchem". Na początku zaznaczę jeszcze, że łączy mnie bezpośrednia znajomość z autorką - ale książkę staram się ocenić...

W zakamarkach ludzkich serc i umysłów kryją się rozmaite pragnienia. Najbardziej podstawowym jest poczucie bezpieczeństwa. A co, jeśli pewnego dnia świat, jaki znamy, przestanie istnieć? Co, jeżeli rzeczywistość okaże się areną, na której rozgrywa się okrutna walka między dobrem a złem? Co, jeśli stracimy najbliższych, a prawda okaże się fikcją?

Wobec takich pytań stają bohaterowie powieści pt. "Duch". Autorka, Dorota Karło, przedstawia nam interpretację świata, w którym istnieje grupa ludzi o nadprzyrodzonych zdolnościach. Jak nietrudno się domyślić, osoby takie mają przewagę nad przeciętnymi śmiertelnikami. Pozostaje tylko kwestia tego, jak postanowią wykorzystać swoje niezwykłe umiejętności. Jedni używają ich w dobrych celach – niosą ludziom bezinteresowną pomoc, a inni czerpią chorą przyjemność z krzywdzenia słabszych.

Akcja utworu początkowo toczy się kilkoma torami, by wreszcie złączyć się w całość. O ile na początku podążanie za fabułą wymaga wysiłku, o tyle z każdą kolejną stroną „Duch” pochłania uwagę czytelnika tak bardzo, że trudno się od niego oderwać. Losy głównych bohaterów – Jessiki, Mike’a, Jacka – splatają się we wspólnych wątkach miłości, przyjaźni, a nawet zbrodni.

Atmosfera „Ducha” przypomina klimat powieści Stephena Kinga, zawiera jednak więcej elementów powieści psychologiczno-obyczajowej, a nawet kryminalnej. Znajdziemy tu odwołania do różnych dziedzin nauki, techniki, sztuki. Fabuła jest tak skonstruowana, że prowadzi wnikliwego czytelnika do spodziewanego rozwiązania, sprawiając mu jednak satysfakcję i pozostawiając pewne niedopowiedzenia.

Ogromną zaletą powieści jest jej ponadczasowe przesłanie, które pozwala wierzyć, że dobro zawsze zwycięża, a uczucia powinny iść w parze z rozumem. W naszym mocno zaburzonym świecie są to wartości nadrzędne. „Duch” uświadamia nam, że podstawą zdrowego funkcjonowania jest zaufanie – do siebie i najbliższych. Wobec świata zewnętrznego warto jednak zastosować zasadę ograniczonego zaufania – powszechnie bowiem wiadomo, że wykorzystujemy zaledwie niewielki procent możliwości ludzkiego umysłu. Być może wśród nas są tacy, którzy widzą, czują, wiedzą więcej. A co gorsza, potrafią to wykorzystać…

W zakamarkach ludzkich serc i umysłów kryją się rozmaite pragnienia. Najbardziej podstawowym jest poczucie bezpieczeństwa. A co, jeśli pewnego dnia świat, jaki znamy, przestanie istnieć? Co, jeżeli rzeczywistość okaże się areną, na której rozgrywa się okrutna walka między dobrem a złem? Co, jeśli stracimy najbliższych, a prawda okaże się fikcją?

Wobec takich pytań stają...

Doskonały bioprocesor. Taka mogłaby być naukowa definicja ludzkiego mózgu. Na szczęście, nasze i ludzkości, doceniamy wszechstronność tego najważniejszego organu. Dzięki niemu rozwijamy się i potrafimy odrzucać lub leczyć psychiczne zaburzenia.

"Człowiek w trakcie swojego życia otrzymuje szanse na odkrywanie różnych rzeczy i prawd. Także tych o samym sobie."

Zdolność myślenia abstrakcyjnego wiąże się ściśle z kreatywnością emocjonalną. Jeśli potrafimy wykorzystać te dary, odkrywanie świata jest wciąż przed nami. Kiedy ktoś wykorzystuje swoją wiedzę, może osiągnąć zadziwiające efekty. Nie potrzeba super-odkryć, żeby zawładnąć ludzką psychiką nawet w zakresie społecznym.
>>„…Powinieneś być tak szczęśliwy. Powinieneś być tak radosny. Więc dlaczego jesteś tak samotny, człowieku XXI wieku?<<

Jest na to prosta rada, którą możemy dopracować: nie powinniśmy być samotni. Taką terapię zaproponowała nam Pani Dorota Karło. Opowiadając o szczęśliwym związku kreatywnych ludzi, zwróciła uwagę czytelników na sensoryczne odczuwanie bliskości. Fantazja może być piękna i idealnie ukierunkowana. Sprawianie przyjemności to gra słów, gestów, smaków, zapachów. Wezwanie do radości, Hallelujah, zagrane na saksofonie w kompletnej ciszy jest tym, co chciałbym usłyszeć kolejny, kolejny,… raz.

Czytając „Ducha” nie raz odczuwałem ogromną przyjemność. Umiejętność aktywowania wyobraźni Autorka opanowała w stopniu bardzo wysokim. I naprawdę nie odbierałem tego w kategoriach manipulacji. Napisanie powieści łączącej psychologię i fantastykę naukową z thrillerem, a do tego dosmakowanie jej wykwintną erotyką i inteligentnym poczuciem humoru – to klasa prawie mistrzowska. Świadomie i przekornie korzystam z polskiego słownictwa, choć Autorka nie nie prowokowała do ćwiczeń lingwistycznych. To powyżej wpisane słowo prawie niestety nie jest przypadkowe. Rozkosz smakowania nugatu jest pełniejsza, kiedy nie znajduję w nim łupinek orzecha. Coś takiego odczuwałem, kiedy między pięknymi słowami zgrzytały mi wulgaryzmy. Wpisywały się w nastrój konkretnych sytuacji, ale jednak… Troszkę pomarudziłem, ale gorąco zachęcam wszystkich do lektury „Ducha”. Poszukajcie go na stronach książki.

Doskonały bioprocesor. Taka mogłaby być naukowa definicja ludzkiego mózgu. Na szczęście, nasze i ludzkości, doceniamy wszechstronność tego najważniejszego organu. Dzięki niemu rozwijamy się i potrafimy odrzucać lub leczyć psychiczne zaburzenia.

"Człowiek w trakcie swojego życia otrzymuje szanse na odkrywanie różnych rzeczy i prawd. Także tych o samym sobie."

Zdolność...

Jestem pierwszym czytelnikiem 'Ducha", ponieważ jestem jego autorem. Nie do mnie należy jego ocena, ale mogę śmiało Wam powiedzieć - to DOBRA książka.
I nie jest to jedynie moje zdanie.

Jestem pierwszym czytelnikiem 'Ducha", ponieważ jestem jego autorem. Nie do mnie należy jego ocena, ale mogę śmiało Wam powiedzieć - to DOBRA książka.
I nie jest to jedynie moje zdanie.