Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak powiada klasyk, mężczyznę poznaje się nie po tym jak zaczyna, ale jak kończy. Tu koniec ma dla przysłowiowego mężczyzny charakter definitywny i następuje za sprawą Tej, której imienia we współczesnej kulturze poza strywializowaną, sformatowaną w środkach masowego przekazu do rangi wypadku statystycznego lub łzawej historyjki, w zasadzie się już nie używa, a na pewno nie rozmawia o niej na poważnie. Sama śmierć skazana została na banicję i funkcjonowanie na głębokich peryferiach naszej rzeczywistości. W zasadzie pozostał po niej w codziennym, świeckim życiu współczesnego człowieka jedynie skrzętnie ukrywany strach. Za sprawą niniejszej książki otrzymujemy zaś wspaniały zestaw dość radykalnych strategii przyjętych w obliczu ostateczności, przez panteon najróżniejszych postaci począwszy od Sokratesa, skończywszy na Tomaszu More. Oraz całe mnóstwo klasycznych komentatorów, którzy w swoich dziełach próbowali jakoś złagodzić tragiczny dysonans ludzkiego żywota, znajdując w nim logiczne miejsce dla śmierci. Od Haideggera do Montaigne'a. Świetna i inspirująca lektura. Pomimo brzemienia tematu, duża satysfakcja.