Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mam pojęcia co takiego ma w sobie literatura hiszpańska, ale uwielbiam ją! Zarówno klasyków, jak i debiutantów. Bo Tajemnica Pauliny Hoffmann to debiutancka powieść Carmen Romero Dorr. Tajemnica Pauliny Hoffmann to nie jest łatwa i lekka książka. Bo problemy w niej poruszane do błahych nie należą. I mimo tego, że nie wszystko zostało powiedziane wprost (przynajmniej od razu) nie mamy wątpliwości, że doświadczenia zarówno Pauliny, jak i Alicii są trudne i bolesne. Może nie od razu potrafimy je określić czy dokładniej wskazać, ale mamy przekonanie, że wydarzyło się coś złego. I ta aura tajemniczości, niedopowiedzenia, domysłów tworzy swoisty klimat powieści. Do tego plastyczność języka i miasta malowane słowem… Berlin i Madryt. Dwa zupełnie różne miasta. Dwa miasta, w których żyła i które pokochała Paulina. Dwa miasta, z którymi już zawsze i Alicia będzie związana. Babka i wnuczka. Były tak bardzo zżyte. Tylko one potrafiły być wobec siebie szczere. Nawet wtedy, kiedy ta szczerość nie była komfortowa i przyjemna. Tylko one wiedziały, że znajdą u siebie nawzajem ukojenie i zrozumienie bez względu na wszystko. Bez osądzania. Bez zbędnych pytań. Bez pouczania. A gdy życie Pauliny dobiegało końca zostawiła dla swojej wnuczki jedną jedyną wskazówkę. Wskazówkę, która miała ją prowadzić przez resztę życia. Nawet wtedy, gdy Pauliny już nie będzie… I Paulina całe swoje dorosłe życie podporządkowała wskazówce, którą swego czasu otrzymała od swojej matki. I to chyba była dobra lekcja. Ta ostatnia. Zafascynowała mnie postać Pauliny Hoffmann. Jej siła i chęć życia. Mimo, że to życie nie szczędziło jej gorzkich lekcji. Dorastała w nazistowskim Berlinie. Nie rozumiała zmian, jakie w jej życiu następowały. Nie rozumiała, dlaczego nie może już spotykać się ze swoją przyjaciółką. Nie rozumiała, dlaczego Ana musi siedzieć w ostatniej ławce w klasie. Nie rozumiała, dlaczego Ana pewnego dnia w ogóle nie pojawiła się w szkole… Nie rozumiała, że jej młodociani bracia idą na pewną śmierć. Nie wiedziała, że jej tata już nie wróci z frontu. Przeżyła koszmar bombardowanego Berlina. Przeżyła strach, głód i poniewierkę. Straciła wszystko i wszystkich … oprócz matki. Od wkroczenia do Berlina Armii Czerwonej jej matka miała jeden jedyny cel, któremu wszystko podporządkowała i dla osiągnięcia którego gotowa była na wszystko. Tak bardzo chciała uchronić swoją dorastająca córkę przez brutalnymi gwałtami czerwonoarmistów. Tak bardzo chciała przywrócić dla niej choć część wcześniejszego świata. Bez głodu. Bez biedy. Z szansą na lepsze jutro. Tak bardzo chciała wywieźć ją do swojej siostry. Do Madrytu. Cel osiągnęła… A w Madrycie Paulina jakby narodziła się powtórnie. Znów miała dach nad głową. Znów chodziła czysta i najedzona. Znów wróciła do szkoły i znów miała plany na przyszłość. Nie złamała jej kolejna trauma. I kolejna. Po tym, co przeżyła w Berlinie była zahartowana. A teraz miała i dla kogo żyć. Wszak musiała wychować dwójkę wspaniałych dzieci… A tak w jej życiu się złożyło, że mimo licznych przeciwności losu zawsze czuwał nad nią któryś z Aniołów Stróżów... Więcej na https://monikaolgaczyta.blogspot.com/