Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Michał Woroch zabiera nas w swoją podróż, dzieloną w ze swoim kompanem Maciejem, wzdłuż dwóch Ameryk. Od końca jednej po kraniec drugiej. Możecie zapytać czy to coś nadzwyczajnego? Przecież jest wielu podróżników opisujących swoje wyprawy w najodleglejsze zakątki globu. I macie tu rację. Ale ilu z nich wsiada w auto, kupione za 25 tyś., które wymaga prawie całkowitego remontu i przystosowania do podróży i do podróżujących. Ilu z tych podróżników porusza się na wózku inwalidzkim? Tak, to historia dwóch przyjaciół, wspólników, których los połączyła choroba i ograniczenia ruchowe. A których marzeniem było osiągnąć to co skrajnie niemożliwe. Sama kocham podróże, umie po części wczuć się w tą pogoń za wolnością. Za wolnością, którą odczuwa się po kilku dniach, setki kilometrów od domu. To jest coś, co mi osobiście daje siłę i największy reset od życia codziennego. I cholernie zazdroszczę chłopakom siły, determinacji, odwagi i wiary. A przede wszystkim, wszystkiego co przeżyli podczas wielomiesięcznej podróży. Nawet tych najgorszych momentów, ponieważ to właśnie je po latach wspomina się najczęściej. Samozaparcia w realizacji marzeń, odpuszczania w sytuacjach, które po prostu przekraczały ich możliwości fizyczne i tego pogodzenia z losem. Pogodzenia się, że choć czasem docierali do kolejnych punktów, nie mogli dojść do ostatecznego celu. Ale dla mnie zrobili i tak więcej niż mogli. Pokazali, że nie zawsze walka dotyczy własnych słabości, ale tu w wielkim świecie, największym ograniczeniem okazał się system, infrastruktura, brak świadomości i wrażliwości ludzi. Wielka Ameryka od zawsze mnie ciekawi, USA, które jednak czasami wydaje mi się, pozostaje wyłącznie snem, a realia są odmienne. I myślę, że dwaj podróżnicy też to czują, bowiem ilość historii i emocji zdecydowanie dociera do mnie gdy opisywane są z pierwszej części podróży, po dzikiej Ameryce Południowej, niż cywilizowanych Stanach Zjednoczonych. Pokazane są nam miejsca, szlaki, a przede wszystkim ludzie i ich tak różna mentalność. W tym miejscu wyrażam swój podziw i szacunek dla Autora i jego towarzysza. I zazdroszczę, czegoś, czego ja mimo pełnosprawności, pewnie nigdy nie dokonam. Dziękuje, że dzielicie się tym z nami.