Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść, która może wzbudzać, i na pewno wzbudza, krańcowe emocje - jedni ją docenią, inni wrzucą w ogień (piekielny) i odsądzą autora od czci i wiary. I zarówno jedni, jak i drudzy będą mieli rację, o ile w ogóle można tu mówić o jakichś racjach. Mnóstwo tu elementów ludowych wierzeń, ludowych opowieści i ludowego bestiariusza, to jednak elementy techniki pisarskiej autora. A co jest jego celem? O czym napisał? Sądzę, że to rozprawa z własnym narodem i o własnym narodzie. Trudna, gorzka, przesadzona, nawet bardzo, ale po to, żeby poruszyć. Żeby zmusić to rozważań, kim jesteśmy (my, tzn. oni, Estończycy),jacy jesteśmy, co nas ukształtowało. Czy jesteśmy notorycznymi złodziejami, okradającymi niemieckich panów i siebie nawzajem? Czy nasza tożsamość i nasza mentalność też są kradzione? Ile w nas natury, a ile kultury? Czy pochodząca z natury dzikość nas buduje czy rujnuje? Jeśli mamy iść w przyszłość (i przetrwać, choć tacyśmy nieliczni),to musimy wiedzieć, kim jesteśmy. Ta powieść wymusza rozważanie o tożsamości, na nas wymusza też, choć nie o estońskiej.