Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na wstępie zaznaczę, że to kompletnie nie mój rodzaj literatury. Książkę dostałem na urodziny od żony z dość znamienną dedykacją. Postanowiłem,że przeczytam na miesiąc przed urodzinami córki. Moim zdaniem wszystko wypada tak sobie. Po pierwsze, co to właściwie jest? Okładka wskazuje na ,,subiektywny poradnik" i tak też próbowałem do tej pozycji podejść. Niemniej, sam autor już na wstępie sugeruje żeby książki nie traktować jak poradnik, że to raczej zbiór osobistych doświadczeń. Więc w końcu jak? Nie czepiając się jednak formy - naprawdę starałem się coś z tego ,,zbioru felietonów" wynieść. Już na początku denerwował mnie jednak irytujący, ,,heheszkowaty" styl i skakanie po wątkach (zwłaszcza w pierwszym rozdziale). Dialogi są strasznie infantylne, jak z jakiegoś bardzo słabego serialu. Opisy są przeładowane nietrafionymi porównaniami. Nic nie jest po prostu czymś, czy kimś, musi być niczym coś, czy ktoś. Rodząca niczym lampart. Syczy niczym wampir. Pielęgniarka to babol, a sprzątaczka jest niczym zdegradowana lekarka. Za mało w tym wszystkim prostoty. Wszystko jest na siłę z humorem, jakby z wszystkiego można było się pośmiać. Nie jest to narracja w stylu ,,jest trudno ale dasz radę, tragedii nie ma". To bardziej wieszczenie armagedonu w stylu ,,2 x gorzej" (cytat) ,,wszystko zmieni się o 180 stopni", ,,zapomnij o tym i o tamtym". Jednym słowem na pewno to, co młodzi rodzice chcą przeczytać. Myślę, że może to być fajna książka, dla tych, którzy chcą z dystansem podejść do swoich doświadczeń, które już przeżyli (bądź aktualnie przeżywają),porównać je z doświadczeniami innych. Jeśli oczywiście nie przeszkadzają im powyższe mankamenty. Nie poleciłbym jednak ojcom z dzieckiem w drodze. P.s. Kompletnie nie kumam wątku z krzyczeniem na bogu ducha winną sprzątaczkę ze szpitala.