Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem w szoku po przeczytaniu tej książki, że zachowania typowe dla dzieci czy nastolatków tak łatwo klasyfikowane są przez lekarzy jako choroby psychiczne, a sami rodzice nie oponują na tak postawioną diagnozę... Sam Enrico Gnaulati przyznaje, że lekarze i terapeuci są szkoleni w taki sposób, by o wszystkim myśleć w kategoriach choroby i zaburzenia, co powoduje że ślepną na humanistyczne, ogólnorozwojowe i zdroworozsądkowe wyjaśnienia problematycznych dziecięcych zachowań. I tak jak kiedyś problematycznymi zachowaniami dzieci obarczano w całości rodziców i ich złe podejście do wychowania, tak obecnie całą winę przypina się mózgowi i genom. Bardzo spodobał mi się pomysł, by podzielić ocenę końcową na dwie - jedną za wiedzę, a drugą za zadania domowe... Rady Gnaulatiego dotyczące kwestii spornych i kłótni (nie tylko z dziećmi): 1)używaj zaimku "ja" zamiast "ty" np."Czuję, że mnie nie słuchasz.","Chcę powiedzieć coś co powinnaś usłyszeć." zamiast "Nie słuchasz mnie." 2)zaprzestań korzystać ze słów absolutnych takich jak: zawsze czy nigdy, lepiej zbudować zdanie ze słowem czasami lub odnieść się do konkretnej sytuacji np."Czasami wydaje mi się, że nie szanujesz mojej prywatności." zamiast "Ty zawsze wtrącasz nos w nie swoje sprawy." 3)nie odczytuj czyichś myśli i nie przypisuj działać oraz złych intencji, tam gdzie nie ma do tego żadnych podstaw, lepiej jest wysłuchać wersji drugiej strony i do niej się odnieść " Prawda jest taka, że wiele ludzkich zachowań, które obecnie traktuje się jako zaburzenia psychiczne, przyczyniło się do tego, że naszemu gatunkowi w ogóle udało się przetrwać." "Ważne jest również to , by wiedzieć, że rodzice nie stanowią emocjonalnego ratunku dla urażonej dumy dziecka. Powinni unikać egzaltowanych słów, dzięki którym mała wańka-wstańka zbierze się z ziemi i na nowo podejmie działania. Gdy narcystyczny siedmiolatek przegrywa wyścig z kolegą, lepiej nie mówić mu: "Jesteś doskonałym biegaczem [...]". W takiej sytuacji należałoby raczej zareagować tak: "Kochanie przykro mi, że przegrałeś. Wiem, że musi Ci być strasznie smutno. Świetnie jest wygrywać. Ale wiesz przecież, że Joey gra w drużynie gwiazd i od dawna trenuje bieganie. Trudno będzie Ci z nim wygrać już teraz. Możesz jednak biegać z tatą w soboty. Dzięki temu na pewno będziesz miał silniejsze nogi i nie wiadomo, co dzięki temu może się kiedyś zdarzyć." To taka wyważona odpowiedź sprawi, że dziecko będzie w stanie budować poczucie swojej rzeczywistej wartości." "Rozmowy pod hasłem "gdybyśmy mogli cofnąć czas" dobrze służą też temu, by dorosły i dziecko mogli wyraźnie zwrócić uwagę na te reakcje, które nie powinny były mieć miejsca teraz i których na pewno powinno się unikać w przyszłości."