Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tomik wpadł w moje ręce właściwie przypadkiem i przeleżał na półce kilka miesięcy. Po przeczytaniu wiem już, że to bardzo dobry przypadek. Wiersze w nim zawarte, zwłaszcza te z okresu dzieciństwa, robią wrażenie. Są duszne jak letnie popołudnie, trochę straszne, niejednokrotnie rozwijają pracowicie sielankę żeby przeciąć ją na końcu jednym celnym zdaniem. I siedzi człowiek, i myśli. Ale jak to? Że śmierć? Po takim opisie przyrody? Otóż śmierci jest tutaj bardzo dużo. Wspomnienia z dzieciństwa autorki to przeplatające się sielanka i tragedia, dzieciństwo w którym bohaterka tkwi jak w obłoku cukrowej waty, która jest czarna, żeby co jakiś czas zderzyć się z niezrozumiałymi dla niej zdarzeniami. Odnoszę wrażenie, że pomimo lat które upłynęły nadal ma dobry kontakt z tamtym czasem. Jest tutaj niepokój wojny, która dopiero dobiegła końca, zmęczenie i strach, jest dzieciństwo próbujące nie poddać się melancholii. Te początkowe wiersze często są jak leniwa cisza lata, spacer po lesie i nagłe natknięcie się na rozkładającego się trupa w trawie... coś pięknego. Dalej klimat zaczyna się trochę mijać z takim, który najbardziej trafia do mnie. Jest dorastanie, stosunki damsko-męskie, gnuśność którą przyniosła PRL, epizody depresyjne. Ten tom to wspaniałe spektrum wydarzeń, opowiada historię pełną psychologicznego spadku po wojnie. Może się wydawać niepozorny, ale naprawdę warto po niego sięgnąć.