Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Za dużo JA i JA. To nie jest tak, że ten temat mnie nie poruszył. Interesował mnie, dlatego zdecydowałem się na zakup tej książki. Z resztą afrykański kontynent fascynuje mnie od pewnego czasu bardziej. Do tego też doszła nutka skandynawska w postaci autorów. Jednak całość książki „438 dni. Nafta z Ogadenu i wojna przeciw dziennikarzom” mnie nie przekonała. Całość przedstawiona jest w zbyt dużej dawce testosterony. Ten sztafaż kryminalno – thrillerowy w tym przypadku bywa nieznośny. Po to człowiek chce non-fiction, żeby nie stykać się z innymi nurtami literackimi. Może się to łączyć – nie będę fałszywym purystą – ale może jakoś tak w lepszym wydaniu. Niemniej historia jest czarno – biała. Zła firma wykorzystuje biedy kraj sponsorując szajkę, która nim rządzi i wyrządza okrucieństwa tutejszym ludziom. Dwóch dobrych dziennikarzy chce dociec prawdy. Nie relatywizuję tutaj, nie mam takiego celu. Bardziej razi mnie tutaj środek ekspresji, takie kierowanie „kamery” na siebie bardziej niż na to co się dzieje wokół. Rozumiem dramat dziennikarza, który zostaje zatrzymany w więzieniu, w nieswoim kraju. Sprawa jest poważna i winna być przedstawiona światu, ale może przez innych dziennikarzy.