Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tomik bardzo nierównych wspomnień z Powstania Warszawskiego, raz pisanych zauważalnie nieporadnie, innym razem doskonałą polszczyzną, pokazujących jednak oddanie krajowi i gorące w 1944 roku nadzieje na odegranie się na Niemcach. Nadzieje brutalnie skonfrontowane z rzeczywistością i obficie zroszone krwią kolegów i członków rodziny. Powtarzające się tragiczne losy pacjentów szpitala Elżbietanek czy powstańców, którzy pod koniec zrywu usiłowali wydostać się kanałami i trafiali pod mur na ulicy Dworkowej, przeplatane są historiami wręcz groteskowymi (np. ściąganiem martwej krowy z będącego pod ostrzałem pola) i takimi, które świadczą o niebywałym szczęściu niektórych z powstańców. Szkoda, że tak późno zaczęto spisywać obszerniejsze relacje i tak naprawdę o Powstaniu Warszawskim niewiele pewnych rzeczy wiadomo...