Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W latach 1977–1981 studiował na Uniwersytecie Warszawskim, który ukończył z tytułem zawodowym magistra nauk politycznych, w 1987 został doktorem nauk humanistycznych, zaś w 2012 uzyskał tamże habilitację. Od 1981 do 1991 pracował na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW jako asystent i adiunkt. Brał udział w obradach Okrągłego Stołu jako ekspert strony rządowej ds. reform politycznych. Od 1978 do rozwiązania należał do PZPR, następnie działał w SdRP, a w 1999 wstąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Zasiadał we władzach krajowych SdRP i SLD.

Z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej od 1991 do 2005 pełnił funkcję posła na Sejm I, II, III i IV kadencji, wybranego z okręgu płockiego.

W II kadencji do 1995 był rzecznikiem prasowym klubu parlamentarnego SLD, od 1994 do 1996 reprezentował Sejm w Krajowej Rady Sądownictwa. W 1995 pełnił funkcję rzecznika kampanii prezydenckiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a następnie podsekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP i zastępcy szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego. W lutym 1996 został mianowany ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza, od października 1996 z uprawnieniami zastępowania premiera w nadzorze nad działalnością Urzędu Ochrony Państwa. Od stycznia do października 1997 był ministrem – członkiem Rady Ministrów, koordynatorem służb specjalnych. Jednocześnie sprawował funkcję sekretarza Kolegium ds. Służb Specjalnych. W III kadencji (1997–2001) zasiadał w Komisji ds. Służb Specjalnych, sprawując rotacyjne przewodnictwo tej komisji w latach 1998–1999 i 2000–2001.

Wybrany został do tej komisji także w IV kadencji. Przeszedł w październiku 2001 do pracy w KPRM na stanowisko sekretarza stanu, które zajmował do czerwca 2002. Od 2001 do 2002 był ostatnim szefem Urzędu Ochrony Państwa (jako p.o. szefa),29 czerwca 2002 mianowany szefem Agencji Wywiadu. Został oskarżony w raporcie Komisji ds. Służb Specjalnych o udzielanie fałszywych informacji w trakcie wyjaśniania okoliczności zatrzymania byłego szefa „Orlenu” w 2002, podał się do dymisji w kwietniu 2004, jednak premier Leszek Miller rezygnacji wówczas nie przyjął.

W 2005 po nieudanym udziale w wyborach parlamentarnych wycofał się z polityki. Powrócił do działalności naukowo-dydaktycznej. Został pracownikiem Zakładu Nauki o Bezpieczeństwie w Instytucie Nauk Politycznych WDiNP UW. Wykładał również w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku.