Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Sztuka minimalizmu i porządku dla każdego"! „koniec z wymówkami i niepotrzebnym zbieractwem!" "Tisha radzi, w jaki sposób z łatwością odłożyć na bok emocjonalne przywiązanie do rzeczy i jak zrobić raz na zawsze porządek"! "oczyścisz umysł i osiągniesz upragniony spokój ducha"! Tak "zachęca" do przeczytania książki "Mieć mniej" wydawnictwo (nawet opis na okładce jest nieco lepszy). Nic dziwnego, że spodziewałam się nudy! Nie potrafię wyjaśnić, czemu sięgnęłam po tę nieciekawą książkę. Może do głosu doszło moje "zbieractwo"? Sięgnęłam i odkryłam Autorkę, która zrobiła na mnie duże wrażenie. Po pierwsze, oryginalny tytuł brzmi "Clutter intervention: How Your Suff is Keeping You Stuck" i lepiej oddaje treść. Po drugie, to nie jest książka o minimalizmie. Minimalizm jest ideą. Zakłada, że ludzie mają nadmiar rzeczy, zamiast żyć w prostym otoczeniu z praktycznymi przedmiotami. Minimalizm walczy z nieładną postawą "konsumpcjonizmu", "mieć" jest niedobre itd. Tymczasem Autorka wychodzi z innego punktu wyjścia: pisze o emocjach, jakie wzbudza w nas nasz dom i przedmioty, które się w nim znajdują. Nie zajmuje się ideologią czy antyideologią do "konsumpcjonizmu", przeciwnie, chęć posiadania jest czymś normalnym, problem w tym, że się zmieniamy, a to, co było nam niezbędne wczoraj, dziś może być niepotrzebne. W tym sensie pisze o "bałaganie". Wcale nie twierdzi, że pozbywanie się rzeczy jest "łatwe", ani że wystarczy "raz na zawsze". (Zrozumiałam dzięki tej książce, czemu Fumio Sasaki - całkiem niełatwo, bo przez pięć lat - pozbywał się przedmiotów nagromadzonych przez siebie w wynajmowanym mieszkaniu). Do skrajnego minimalizmu ma stosunek ostrożny. Nie gloryfikuje też tzw. "porządku". W przepięknym, schludnym domu, w szafach czy szafce, może być równie schludnie schowany - ślicznie złożony, zapakowany w bibułkę/folię/kokardkę, w pudełku z etykietą - niejeden szkielet czy trup. Autorka pisze językiem emocji, używa metafor, meandruje, co nie każdemu będzie odpowiadało. Mnie - tak.