Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drogi Czytelniku...

Pewien nadkomisarz? Jest.
Zima dwustolecia (obyśmy nigdy takiej nie doczekali)? Będzie.
Prawdziwy kataklizm? Obecny.
Morderstwo? Cóż, nie jedno...
Sekrety i kłamstwa? Są.
Bardzo trudne śledztwo? Tak.
Chęć odkrycia prawdy? Pewnie.
Polityka? Znajdzie się.
Wpływy? Niestety.
Duże pieniądze? Tak.
Zaskakujące odkrycia? Oczywiście.
Konflikty? Nie obędzie się bez nich.
Intrygi? Są.
Korupcja? Na szeroką skalę.
Zdrada? Jasne.
Silna motywacja do działania? A jakże.
Właśnie to, i kilka innych aspektów, serwuje nam Marcin Ciszewski we wznowieniu swojej powieści pod tytułem „Mróz”.
Z jakim efektem? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to tom drugi cyklu Jakub Tyszkiewicz.

Wspaniale było przenieść się do świata Jakuba, Zuzanny, Stanisława, Jadwigi, Antoniego, Jana, Heleny, Henia, Carriego, Zygmunta, Joachima, Jurija, Ludwika, Patrycji, Zośki, Francesscy, Benjamina, George'a, Lucjana, psiaka Yamato i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani i zróżnicowani, są 'realni' i 'namacalni', nie sztuczni jak marionetki. Autor w tej kwestii się postarał, nie mam tu nic do zarzucenia. Niczego mi w nich nie brakowało.
Mogę przyznać, że polubiłam tu tylko Jakuba, Benjamina, Jadwigę, Antoniego i Stanisława (i oczywiście psiaka Yamato). Po prostu nie dało się inaczej.
Jeśli chodzi o innych to, cóż... czymś mnie zdenerwowali lub zirytowali, choć rozumiałam motywację niektórych person. Byli bohaterowie, których miałam wręcz ochotę udusić. Jednak w tego typu powieści to plus.
Dobra, nie piszę nic więcej, nie chcę zdradzać za wiele.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się dość szybko, ciągle coś się dzieje. Autor serwuje nam emocje dość dużymi porcjami. Nie brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji oraz problemów, którymi autorka na każdym kroku obarcza nasze persony, zwłaszcza Jakuba.

Po trzecie, styl. Autor pisze dość lekko, książkę czyta się dość szybko, łatwo i przyjemnie. Za to muszę przyznać plusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Było troszkę zaskakujące i jestem z niego bardziej niż usatysfakcjonowana (sama bym lepszego nie wymyśliła), choć nie wszystko zostało do końca wyjaśnione... Leci za to kolejny plusik.

Powieść mimo wszystko jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że determinacja często jest najlepszą motywacja do wszelkiego rodzaju działań.

Książka praktycznie czytała się sama, dość szybko dotarłam do końca (a książka ma ponad pięćset stron). Historia mnie wciągnęła, sprawiła, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów (mimo okoliczności przyrody, że tak to ujmę), nie chciałam też opuszczać go aż do ostatniej kropki, chciałam wiedzieć jak ta historia się kończy, kto jest winny...

Autorowi bardzo dziękuję za tę historię.
Była naprawdę ciekawa i nietypowa. :)

Sięgając po tę powieść nie znałam tomu pierwszego, czuję się tak wciągnięta w ten świat, że na pewno to nadrobię.

Ogólna ocena - 9/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Pewien nadkomisarz? Jest.
Zima dwustolecia (obyśmy nigdy takiej nie doczekali)? Będzie.
Prawdziwy kataklizm? Obecny.
Morderstwo? Cóż, nie jedno...
Sekrety i kłamstwa? Są.
Bardzo trudne śledztwo? Tak.
Chęć odkrycia prawdy? Pewnie.
Polityka? Znajdzie się.
Wpływy? Niestet...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Pewna młoda dziewczyna i jej bracia? Będzie.
Pewna przyjaciółka i jej brat? Jak najbardziej.
Uczucia? Tak.
Chęć ochrony? Jasne.
Wzajemna fascynacja? Obecna.
Przewrotny los? Jest.
Problemy? Znajdą się.
Trudne decyzje? Pewnie.
Nadopiekuńczość? Oczywiście.
Między innymi właśnie to tym razem serwuje nam Zuzanna Kulik w swojej najnowszej książce pod tytułem „Mała Charlie”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.

Miło było przenieść się do świata Charlie, Ashtona, Cole'a, Willa, Bryana, Haley, Adama, Sarah, Harry'ego, Jimmy'ego, Joshuy, Stacey, Richarda i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani, zróżnicowani i dość interesujący.
Muszę przyznać, że polubiłam Charlie, jej braci, Ashtona i jej brata. Ich osobowość i charakter były bardzo w porządku.
Nie mogę tego niestety powiedzieć o nikim innym, chociaż bardzo bym chciała... Niektórzy irytowali mnie wręcz przez całą powieść... Dobra, nic już więcej nie zdradzam.
Zapraszam do stron książki.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że nie do końca jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, jednak w tym przypadku wcale nie musi pędzić na złamanie karku. Autorka serwuje nam emocje sporymi porcjami, zwłaszcza w pewnych momentach (tak, dobrze myślicie, nie zdradzę w jakich). Nie brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji, wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony.

Po trzecie, emocje. Nie zabraknie ich tu, gwarantuję, od śmiechu po łzy (choć tych było tu sporo, oj sporo...). Książka dostaje za to oczywiście plusika.

Po czwarte, styl. Książka napisana jest lekko i przyjemnie dla oka, dzięki czemu czyta się ją bardzo szybko (zdecydowanie zbyt szybko), bardzo przyjemnie i łatwo. Daję za to następnego plusa. Chcę tylko troszkę pomarudzić, chciałabym by ta książka miała tak jeszcze z pięćdziesiąt stron i jeszcze kilka wątków, no ale...

Po piąte, układ. Historię poznajemy z dwóch perspektyw, mianowicie Charlie i Ashtona. To bardzo tu pasowało. Inaczej fabuła byłaby niepełna. Leci za to kolejny plusik. Muszę tylko pomarudzić, chciałabym mieć jeszcze kilka rozdziałów, które 'opowiadaliby' by nam bracia Charlie czy jej przyjaciółka. Za to daję minusika.

Po szóste, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Mnie osobiście pozostawiło z taką dozą ciekawości co będzie dalej, jak te nasze persony będą teraz żyły... Leci za nie plusik.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że życie pisze niespodziewane scenariusze, ciężko się przed niektórymi chronić, choćbyśmy bardzo chcieli.

Książka praktycznie czyta się sama. Historia nawet wciąga i sprawia, że chce się być częścią życia (chociaż dość pokręconego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do końca.

Autorce bardzo dziękuję za tę przygodę. :)
Bardzo fajnie spędziłam przy niej czas.
Czekam na następne historie, które sprezentuje nam nasza pisarka. :)

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Pewna młoda dziewczyna i jej bracia? Będzie.
Pewna przyjaciółka i jej brat? Jak najbardziej.
Uczucia? Tak.
Chęć ochrony? Jasne.
Wzajemna fascynacja? Obecna.
Przewrotny los? Jest.
Problemy? Znajdą się.
Trudne decyzje? Pewnie.
Nadopiekuńczość? Oczywiście.
Między innymi w...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż jest to powieść skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne.

Romantyczny i szalony Paryż? Tak.
Samotna matka? Obecna.
Pewien przystojniak? Jest.
Walka? Oczywiście.
Zmiany? Są.
Przypadkowe spotkanie? Będzie.
Przykry żart? Niestety...
Kłamstwa? Znajdą się.
Między innymi właśnie to tym razem znajdziemy w najnowszej książce Wioletty Piaseckiej pod tytułem „Szalone noce w Paryżu”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie odsyłam do lektury książki.

Wspaniale było przenieść się do świata Inki, Oskara, Weroniki, Lidki, Natana, Maryja, Iwo, Dariusza, Doroty, Haliny, Kamili, Jarka, Moniki, Sylwii, Władka, Marii, Agnieszki, Krystiana, kociaka Misii i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dość dobrze wykreowani, interesujący i zróżnicowani. Czy kogoś polubiłam? Tak, Inkę i Oskara. To dość sympatyczne i pełne empatii osoby.
Niestety nie mogę tego powiedzieć o nikim innym. Dlaczego? Tego oczywiście nie zdradzę.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie, jednak nie jest to w tym przypadku koniecznie. Akcja rozkręca się swoim tempem, mimo to cały czas coś się dzieje. Autorka serwuje nam emocje dużymi porcjami. Nie brakuje tu zaskakujących zwrotów akcji (choć nie o nie tu chodzi) oraz wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Inka.

Po trzecie, styl. Autorka pisze lekko i przyjemnie dla oka, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko (szkoda, że książka nie miała jeszcze tak z pięćdziesiąt stron...), przyjemnie i łatwo. Daję za to plusika.

Po czwarte, Paryż - miasto dobrej kuchni, miłości, mody, szaleństwa. Aktorka starała się pokazać nam jego urok i udało jej się to, w dość fajny sposób. Aż zapragnęłam tam pojechać, najlepiej w najbliższym czasie. Leci za to kolejny plusik.

Po piąte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Nie do końca właśnie takiego się spodziewałam i to było fajne. Mimo wszystko jestem z niego zadowolona. Przyznaję za nie plusika.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że w życiu czasami trzeba zaryzykować i zobaczyć co z tego wyniknie.

Książka, jak inne powieści autorki, praktycznie czyta się sama. Historia wciąga i sprawia, że chce się być częścią życia (choć momentami dość pokręconego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do finału.

Autorce dziękuję za tę przygodę. :)
Fajnie spędziłam czas podczas tej lektury, aż zatęskniłam za Paryżem... (choć osobiście nigdy tam nie byłam)

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż jest to powieść skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne.

Romantyczny i szalony Paryż? Tak.
Samotna matka? Obecna.
Pewien przystojniak? Jest.
Walka? Oczywiście.
Zmiany? Są.
Przypadkowe spot...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że znajdziemy tu między innymi sceny erotyczne, wulgarne słownictwo i przemoc, więc jest to powieść skierowana głównie do pełnoletnich miłośników literatury.

Mafia? Obecna, a jakże.
Wpływy? Są.
Silne charaktery? I to nie dwa...
Napięcie? Będzie.
Taniec? Tak.
Pożądanie, namiętność, seks? Pewnie.
Pewna studentka Akademii Sztuk Pięknych? Obecna.
Walka? Znajdzie się.
Emocje? Oj, tak.
Kłamstwa? Niestety.
Intrygi? Będą i to na sporą skalę.
Chęć zatracenia się? Oczywiście.
Ciągłe zagrożenie życia, niebezpieczeństwa? Cóż...
Tajemnice, sekrety? Tak.
Determinacja? Obecna.
Strach i odwaga? Będą.
Zdrada? Jasne.
Zemsta? I ta jej silna chęć...
Chęć ucieczki? Cóż...
Pewne plany? Są.
Porachunki? Obecne.
Między innymi właśnie taką mieszankę serwuje nam Gabriela Wolska w swojej najnowszej książce pod tytułem „Rodzina Casella. Miłość”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to pierwszy tom cyklu Rodzina Casella.

Miło było przenieść się do świata Eleny, Antonia, Tita, Federica, Valeria, Glorii, Mario, Lidii, Ivo, Sabiny, Emilia, Wiktorii, Domenico, Diega, Fabia, Zofii i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani, zróżnicowani i dość interesujący. Polubiłam tu tylko Elenę. Chciałabym to samo powiedzieć przykładowo o Antoniu czy Federicu, lecz ostatecznie nie mogę.
Nie napiszę jednak dlaczego. Nie chcę zdradzać za dużo. Dla mnie jednak to plus dla powieści.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to jeszcze nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie, jednak dużo nie brakowało. Muszę przyznać, że akcja rozkręca się bardzo szybko. Później aż do samego końca wcale nie było spokojniej, a pod koniec... Autorka serwuje nam emocje sporymi porcjami. Nie brakowało tu zaskakujących zwrotów akcji, wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Elena.

Po trzecie, styl. Książka napisana jest lekkim językiem, przystępnym dla każdego. To ułatwia, bardzo uprzyjemnia czytanie i sprawia, że czyta się bardzo szybko (jak dla mnie za szybko, książka mogłaby mieć jeszcze ze sto stron...). Za to daję plusa.

Po czwarte, układ. Historię poznajemy z kilku perspektyw. W tego typu powieściach jest to bardzo dobre rozwiązanie. Czytelnik dzięki temu poznaje wydarzenia, których nie mógł 'widzieć' bohater przebywający gdzieś indziej, a wydarzenia te mogły być bardzo istotne. Poza tym byłabym bardzo nie pocieszona gdybym nie wiedziała co tam w duszy gra Elenie lub Antioniowi (jemu zwłaszcza). Przyznaję za to kolejnego plusa.

Po piąte, świat mafii. Autorka barwnie i w ciekawy sposób oprowadza nas po ich świecie i 'pokazuje' zasady w nim panujące, a te jak wszyscy wiemy, są naprawdę bezwzględne. Niczego mi tu w tej kwestii nie brakowało. Leci za to następny plusik.

Po szóste, sceny erotyczne. Nie było ich przesadnie wiele, były dobrze napisane, pikantne i rozpalające zmysły.

Po siódme, zakończenie. Warto do niego dotrzeć, pozostawia czytelnika z niedosytem. Ja po jego przeczytaniu chcę bardzo poznać ciąg dalszy tej historii. Oczywiście daję za to plusa.

Powieść, mimo tematyki, którą porusza, jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że zwycięża tylko ten, kto walczy.

Książka praktycznie czyta się sama. Historia nawet wciąga i sprawia, że chce się być częścią życia (chociaż naprawdę niebezpiecznego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do ostatniej litery, przynajmniej w tej części.

Autorce bardzo dziękuję za tę przygodę. :)
Nie mogę się już doczekać ciągu dalszego tej historii, mam nadzieję, że autorka nie będzie kazała nam długo na nią czekać.

Ogólna ocena - 9/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że znajdziemy tu między innymi sceny erotyczne, wulgarne słownictwo i przemoc, więc jest to powieść skierowana głównie do pełnoletnich miłośników literatury.

Mafia? Obecna, a jakże.
Wpływy? Są.
Silne charaktery? I to nie dwa...
Napięcie? Będ...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Pewien dziennikarz chcący zostać pisarzem? Jest.
Córka szefa? Będzie.
Londyn u progu wiktoriańskiej ery w tle? Obecny.
Morderstwo? Cóż...
Sekrety i kłamstwa? Są.
Własne śledztwo? Tak.
Chęć odkrycia prawdy? Pewnie.
Pomoc? Znajdzie się.
Mylne tropy? Niestety.
Zazdrość? Tak.
Zaskakujące odkrycia? Oczywiście.
Konflikty? Nie obędzie się bez nich.
Nadzieje i marzenia? Są.
Właśnie to, i kilka innych aspektów, serwuje nam Heather Redmond w swojej debiutanckiej powieści pod tytułem „Opowieść o dwóch morderstwach”.
Z jakim efektem? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to (tak mi się przynajmniej wydaje) tom pierwszy cyklu Charles Dickens na tropie.

Wspaniale było przenieść się do świata Charlesa, Kate, Freda, Alfreda, Christiany, Mary, Thomasa, Williama, Julie, Angeli, Georginy, Fanny, Augustusa, Letitii i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani i zróżnicowani, są 'realni' i 'namacalni', nie sztuczni jak marionetki. Autorka w tej kwestii się postarała, nie mam nic do zarzucenia. Niczego mi w nich nie brakowało.
Mogę przyznać, że polubiłam Charlesa, jego brata Freda, Kate i jej ojca oraz Williama. Jeśli chodzi o innych to, cóż... czymś mnie zdenerwowali lub zirytowali. Niektórych miałam wręcz ochotę udusić. Jednak w tego typu powieści to plus.
Dobra, nie piszę nic więcej, nie chcę zdradzać za wiele.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że nie jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, mimo to ciągle coś się dzieje. Troszkę brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji (chociaż odniosłam wrażenie, że nie o nie w tym przypadku chodziło), lecz problemów, którymi autorka na każdym kroku obarcza nasze persony, zwłaszcza Charlesa i Kate, już nie.

Po trzecie, styl. Autorka pisze dość lekko (mimo dostosowania się do czasów, w których rozgrywa się akcja), książkę czyta się dość szybko łatwo i przyjemnie. Za to muszę przyznać plusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Było troszkę zaskakujące i jestem z niego dość usatysfakcjonowana. Nasz detektyw amator wszystko nam do końca wyjaśnił. Leci za to kolejny plusik.

Powieść jest to lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że zazdrość jest naprawdę okropnym uczuciem i zmusza ludzi do naprawdę paskudnych rzeczy...

Książka praktycznie czytała się sama, dość szybko dotarłam do końca. Historia nawet mnie wciągnęła, sprawiła, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów, nie chciałam też opuszczać go aż do ostatniej kropki, chciałam wiedzieć jak ta historia się kończy, kto jest winny...

Autorce bardzo dziękuję za tę historię.
Była, cóż, dość specyficzna (zważywszy na czasy, w których rozgrywa się akcja) i ciekawa.

Ogólna ocena - 8,5/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Pewien dziennikarz chcący zostać pisarzem? Jest.
Córka szefa? Będzie.
Londyn u progu wiktoriańskiej ery w tle? Obecny.
Morderstwo? Cóż...
Sekrety i kłamstwa? Są.
Własne śledztwo? Tak.
Chęć odkrycia prawdy? Pewnie.
Pomoc? Znajdzie się.
Mylne tropy? Niestety.
Zazdrość? T...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że jest to lektura przeznaczona głównie dla pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera chociażby wulgarne słownictwo i sceny erotyczne.

Gang motocyklowy? Obecny, a jakże.
Wewnętrzna walka? Pewnie.
Rozterki? Cóż...
Trudny wybór? Będzie.
Emocje? Oczywiście.
Trudna przeszłość i jeszcze trudniej zapowiadająca się przyszłość? Znajdzie się.
Obietnice? Jasne.
Wzloty i upadki? Są.
Tajemnice? Tak.
Kłótnie? Niestety.
Między innymi właśnie to tym razem znajdziemy w najnowszej książce Agnieszki Siepielskiej pod tytułem „Wybór Huntera”.
Z jakim efektem? Zapraszam do lektury, wtedy poznacie odpowiedź na to pytanie.
Jest to już szósty (i mam nadzieję, że nie ostatni) tom cyklu Sinners & Reapers.

Wspaniale było po raz szósty przenieść się do świata Huntera, Olivii, Chrissy, Jaxa, Stelli, Paxtona, Reeda, Ellie, Coltona, Lexi, Nikki, Chloe, Mayi, Hulka, Nolana, Any, Nixona, Romea, Anne, Violette, Betty, Joela, Hays'a i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, standardowo już, małe przypomnienie. Polecam Wam (nie jest to oczywiście obowiązkowe) przeczytać również książki z cyklu Synowie zemsty. Dlaczego? Cóż, to bardzo proste, znajdziemy tu (w tym cyklu) postaci właśnie z niej.

Po drugie, bohaterowie. Znów są bardzo dobrze wykreowani, zróżnicowani i dość interesujący. Tym razem mogę powiedzieć, że polubiłam Huntera (mimo jego grzeszków). Szczerze? Niestety tylko jego. Każdy miał coś na sumieniu, mniejsze lub większe przewinienia.
Co dokładnie? Tego oczywiście nie napiszę.
Zapraszam do stron książki.

Po trzecie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja bardzo szybko się rozkręca, rozpędzona nie zwalnia ani na moment do samego zakończenia. Autorka serwuje nam emocje sporymi porcjami. Nie brakuje tu zaskakujących zwrotów akcji i problemów, którymi pisarka na każdym kroku obarcza nasze persony, zwłaszcza Huntera (swoją drogą ciekawy dobór imienia...).

Po czwarte, styl. Książka, tak jak poprzednie tomy, napisana jest lekkim językiem, przystępnym dla każdego. To sprawia, że czyta się ją bardzo łatwo, bardzo szybko (jak dla mnie troszkę za szybko) i bardzo przyjemnie. Daję za to plusa. Muszę jednak pomarudzić. Dla mnie książka ta mogłaby mieć tak chociaż jeszcze z pięćdziesiąt stron i ze dwa, trzy wątki więcej... Może następnym razem się uda.

Po piąte, układ. Historię po raz kolejny poznajemy z kilku perspektyw. Ta narracja tu pasowała. Nie chciałabym by była inna, właśnie taką w tego typu powieściach preferuję. Przyznaję za nią plusa.

Po szóste, po raz piąty ten gang motocyklowy. Cóż, powieści takie jak ta tylko pogłębiają moją słabość do tego motywu w książkach. Już sama jego obecność mnie kupiła, dzięki niemu wzięłabym tę książkę w ciemno. Autorka ponownie w dość ciekawy i barwny sposób nas po nim 'oprowadziła' i pokazała jakimi prawami rządzi się ten (często bezwzględny) świat. Daję za to oczywiście kolejnego plusa.

Po siódme, emocje. Ponownie znajdziemy ich tu cały cały kalejdoskop (i to nie zawsze tych pozytywnych, a negatywnych wcale nie było mało). Leci za to duży plus.

Po ósme, zakończenie. Wbija w fotel i sprawia, że czytelnik ma ochotę sięgnąć po kolejny tom, który mam nadzieję, że niedługo powstanie.
Oczywiście przyznaję za to powieści plusa.

Powieść, tak jak pierwsze cztery tomy, jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że serce podejmuje zawsze najlepsze decyzje.

Książka, tak jak jej poprzedniczki, praktycznie czyta się sama. Historia bardzo wciąga oraz sprawia, że chce się być częścią życia (chociaż momentami naprawdę niebezpiecznego i pokręconego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż ostatniej kropki, przynajmniej w tym tomie.

Autorce bardzo dziękuję za kolejną przygodę, była naprawdę fajna. :)
Bardzo chętnie sięgnę po kolejny tom (jeśli oczywiście takowy powstanie).
Mogę przeczytać nawet nieoficjalną wersję. ;)

Ogólna ocena - 9/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że jest to lektura przeznaczona głównie dla pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera chociażby wulgarne słownictwo i sceny erotyczne.

Gang motocyklowy? Obecny, a jakże.
Wewnętrzna walka? Pewnie.
Rozterki? Cóż...
Trudny wybór? Będ...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że książka zawiera między innymi scenę erotyczną, więc jest skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury.

Pewien wypadek? Jest.
Śpiączka? Będzie.
Amnezja? Obecna.
Niebezpieczeństwo? Cóż...
Sekrety i kłamstwa? Są.
Wielkie pieniądze? Tak.
Lęki? Pewnie.
Intrygi? Będą.
Morderstwa? Niestety.
Walka? Znajdzie się.
Zdrady? Tak.
Zaskakujące odkrycia? Oczywiście.
Konflikty? Niestety...
Przekupstwa? Znajdą się.
Właśnie to, i kilka innych aspektów, serwuje nam Lisa Jackson w swojej najnowszej powieści pod tytułem „Gdyby tylko wiedziała...”.
Z jakim efektem? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.

Miło było przenieść się do świata Marli, Alexa, Nany, Nicka, Eugenii, Cissy, Cherise, Carmen, Phila, Fiony, Helen, Roberta, Joanny, Toma, Donalda, Janet, Conrada, Kylie, Julie, Dolly i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani i zróżnicowani, są 'realni' i 'namacalni', nie sztuczni jak marionetki. Autorka w tej kwestii się postarała, nie mam nic do zarzucenia. Niczego mi w nich nie brakowało.
Niestety muszę przyznać, że nikogo nie polubiłam. Dosłownie każdy mnie czymś zdenerwował, zirytował. Niektórych miałam wręcz ochotę udusić... Jednak w tego typu powieści to plus.
Dobra, nie piszę nic więcej, nie chcę zdradzać za wiele.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że nie jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, mimo to ciągle coś się dzieje. Troszkę brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji (chociaż odniosłam wrażenie, że nie o nie w tym przypadku chodziło), lecz problemów, którymi autorka na każdym kroku obarcza nasze persony, zwłaszcza Marlę, już nie.

Po trzecie, styl. Autorka pisze dość lekko, książkę czyta się dość szybko i nawet przyjemnie. Za to muszę przyznać plusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Było troszkę zaskakujące, myślę, że niektóre persony zasłużyły na to, co ich spotkało. Ogólnie jestem z niego dość usatysfakcjonowana, mimo, że nie wszystko zostało do końca wyjaśnione (takie odniosłam przynajmniej wrażenie). Leci za to kolejny plusik.

Powieść nie do końca jest to lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że duże pieniądze to duży problem.

Książka praktycznie czytała się sama, dość szybko dotarłam do końca. Historia nawet mnie wciągnęła, mimo to nie sprawiła, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów, lecz nie chciałam opuszczać go aż do ostatniej kropki, chciałam wiedzieć jak ta historia się kończy.

Autorce dziękuję za kolejną historię.
Była, cóż, dość specyficzna, ale i ciekawa.

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że książka zawiera między innymi scenę erotyczną, więc jest skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury.

Pewien wypadek? Jest.
Śpiączka? Będzie.
Amnezja? Obecna.
Niebezpieczeństwo? Cóż...
Sekrety i kłamstwa? Są.
Wielkie pieniądze...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że jest to lektura skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne, wulgarne słownictwo i przemoc.

Mroczne sekrety? Są.
Pewnego rodzaju uwięzienie? Tak.
Mroczna przeszłość? Obecna.
Niezdecydowanie? Cóż...
Zemsta? Niestety.
Chwilowy luksus, życie pełne rozrzutności? Pewnie.
Pewien tajemniczy klient? Znajdzie się.
Intrygi? Oczywiście.
Zacieranie śladów? Będzie.
Zabójstwa? Są...
Walka o przetrwanie? Tak.
Groźny przeciwnik? Jest.
Pewien oddział zamknięty? Cóż...
Między innymi właśnie to znajdziemy w najnowszej książce Adriana Bednarka pod tytułem „Stella. Oblicza zemsty”.
Jaki osiągnął efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to drugi tom cyklu Stella.

Miło było przenieść się po raz drugi do świata Stelli, Arnolda, Emmy, Marzeny, Szymona, Krisa, Cezarego, Selmy, Karoli, Doris, Mirosławy i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Po raz kolejny są dobrze wykreowani, zróżnicowani i dość interesujący.
Niestety znów nie polubiłam tu nikogo. Ponownie, oczywiście według mnie, jest to jednak w tym wypadku spory plus.
Praktycznie każdego miałam ochotę wręcz udusić za to co wyprawiali...
Nie pisnę już nic więcej, nie chcę zdradzać za dużo.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się dość szybko, przez cały czas coś się dzieje. Autor tym razem serwuje nam emocje sporymi porcjami. Nie brakuje tu zaskakujących zwrotów akcji, wywoływania w nas skrajnych uczuć oraz problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Stella.

Po trzecie, styl. Książka, mimo tematyki, którą porusza, tak, jak jej poprzedniczka, napisana jest lekkim językiem, przystępnym dla każdego. To znowu uprzyjemnia i przyśpiesza czytanie. Muszę dać za to plusika.

Po czwarte, zakończenie. Było... cóż, powiem, że warto do niego dotrzeć. autor zakończył ten tom w takim momencie, że... bardzo zachęca do zapoznania się z ewentualną kontynuacją (takowa wręcz musi powstać). Leci za to kolejny plusik.

Po piąte, dreszczyk emocji. Nie brakowało go tu, oj, nie brakowało... Za niego muszę przyznać plusika, nie brakowało go tu, a chwilami wręcz przeciwnie.

Powieść nie jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że oparcie się żądzy zemsty jest bardzo trudne, lecz czasami nie niemożliwe, a jeszcze w innych przypadkach wręcz nieopłacalne.

Książka, tak jak jej poprzedniczka, praktycznie czyta się sama. Historia nawet wciąga, choć nie zawsze sprawia (głównie w pewnych szczególnych chwilach), że chce się być częścią życia (naprawdę niebezpiecznego) naszych bohaterów, oczywiście nie chciałam opuszczać go aż do końca, mimo wszystko.

Autorowi bardzo dziękuję za kolejną przygodę. :)
Ta historia, cóż, nie do końca takiej się spodziewałam, ale to dobrze... ;)

Ogólna ocena - 9/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że jest to lektura skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne, wulgarne słownictwo i przemoc.

Mroczne sekrety? Są.
Pewnego rodzaju uwięzienie? Tak.
Mroczna przeszłość? Obecna.
Niezdecydowanie? C...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Pewien pisarz kryminałów i jego rodzina? Będą.
Tajemnice, sekrety? Oczywiście.
Trup? Cóż...
Chęć rozwiązania sprawy i poznania prawdy? Jasne.
Mylne tropy? Możliwe.
Pewien inspektor? Obecny.
Urlop, wesele? Tak.
Kłamstwa? Niestety.
Malownicza Grecja? Pewnie.
Pewna symbolika, pewne nawiązania? Znajdzie się.
Pewien pensjonat? Jest.
Między innymi właśnie to znajdziemy w najnowszej książce Tomasza Duszyńskiego pod tytułem „Moje wielkie, greckie morderstwo”.
Jaki osiągnął efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie odsyłam do lektury, książki oczywiście.

Wspaniale było przenieść się do świata Tomasza, Pani żony/Moniki, Panny córki/Blanki, Leokadii, Renaty, Róży, Staszka, Henryka, księdza Zdzisława, Karoliny, Bogdana, Jasia, Janka, Elwiry, Antonia, Aleksandrosa, Nikolaosa, Kostasa, Katarzyny i innych.

Na pewno zastanawiacie się się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani, zróżnicowani i interesujący.
Czy kogoś polubiłam? Tak, Tomasza, Panią żonę i Pannę córkę. Niestety nikogo więcej. Chciałam polubić też innych głównych bohaterów (księdza i osoby, które przybyły na wesele Kasi), lecz nieco do tego zabrakło.
Czasami niektórych miałam wręcz ochotę po prostu udusić.
Tak, dobrze myślicie, nie podam powodu.
Nie chcę zdradzać za dużo.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się dość szybko, niemal przez całą powieść coś się działo. Autor serwuje nam emocje dużymi porcjami. Nie brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji oraz wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Tomasz.

Po trzecie, styl. Książka, mimo tematyki, którą porusza, napisana jest lekkim językiem, przystępnym dla każdego. To ułatwiało i bardzo przyśpieszało czytanie (lektura zakończyła się zdecydowanie zbyt prędko). Leci za to oczywiście plusik.

Po czwarte, malownicza Grecja i jej klimat. Autor w bardzo ciekawy i barwny sposób 'oprowadza' po niej czytelnika. Ja czułam się jakbym tam wręcz była, jakby stała obok naszych person, widziała to, co oni akurat podziwiają i czuła tę temperaturę, tę wilgotność, wszystko... Daję za to kolejnego plusa.

Po piąte, zakończenie. Zdecydowanie warto do niego dotrzeć. Czy było zaskakujące? Trochę. Czy było oryginalne? Tak.
Dodatkowo rozbudziło we mnie chęć poznania innych przygód Tomasza i jego rodziny (i znajomych oczywiście) i powrotu jeszcze choć raz do ich świata. Przyznaję za nie następnego plusika.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Powieść pokazuje, że życie potrafi nas zaskoczyć (nie zawsze pozytywnie) zwłaszcza w chwilach, gdy z pozoru wszystko powinno przebiegać nudno, schematycznie i bez większych niespodzianek...

Książka praktycznie czyta się sama. Historia mnie wciągnęła, mimo okoliczności, sprawiała, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów, chwilami też nie miałam ochoty docierać do końca (żeby za szybko nie poznać rozwiązania)...

Autorowi dziękuję za tę przygodę. :)

Bardzo chętnie sięgnę po kolejne przygody Tomasza, jego rodziny i znajomych, jeśli oczywiście takowe powstaną (a mam nadzieję, że tak będzie, Włochy czekają..., a może Francja lub (co osobiście najbardziej mi się marzy) Japonia też).

Ogólna ocena - 9/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Pewien pisarz kryminałów i jego rodzina? Będą.
Tajemnice, sekrety? Oczywiście.
Trup? Cóż...
Chęć rozwiązania sprawy i poznania prawdy? Jasne.
Mylne tropy? Możliwe.
Pewien inspektor? Obecny.
Urlop, wesele? Tak.
Kłamstwa? Niestety.
Malownicza Grecja? Pewnie.
Pewna symbol...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Śmierć? Będzie...
Afryka w tle? Jak najbardziej.
Szukanie szczęścia? Tak.
Nowy początek? Jasne.
Przewrotny los? Jest.
Problemy? Znajdą się.
Niepewność? Niestety.
Pewna szansa? Oczywiście.
Między innymi właśnie to tym razem serwuje nam Anne Jacobs w swojej najnowszej książce pod tytułem „Niebo nad Kilimandżaro”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to tom drugi cyklu Kilimandżaro (nazwa robocza).

Miło było przenieść się do świata Charlotte, Christiana, Klary, Antona, Maxa, Humuny, Petera, George'a, Elisabeth, Jacoba, Meyerualda i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Po raz drugi są dobrze wykreowani i interesujący.
Muszę przyznać, że nie polubiłam tu nikogo. Niektórzy irytowali mnie wręcz przez całą powieść... Dobra, nic już więcej nie zdradzam.
Zapraszam do stron książki.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że nie do końca jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, jednak w tym przypadku ponownie nie musi pędzić na złamanie karku. Autorka serwuje tu troszkę mniej emocji niż poprzednio, lecz wciąż dużymi porcjami, zwłaszcza w pewnych momentach (tak, dobrze myślicie, znów nie zdradzę w jakich). Nie brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji, wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony.

Po trzecie, emocje. Ponownie ich tu nie zabraknie, gwarantuję, od śmiechu po łzy (choć tych było tu sporo, oj sporo...). Książka dostaje za to oczywiście plusika.

Po czwarte, styl. Książka, tak jak część pierwsza, napisana jest w miarę lekko i przyjemnie dla oka, czyta się ją dość szybko i nawet przyjemnie. Daję za to plusika.

Po piąte, ważne tematy. Tak, po raz kolejny autorka je tu porusza. Nie zdradzę i tym razem o co dokładnie chodzi. Chcę by każdy czytelnik sam to odkrył. Przyznam tylko, że autorka z pewną kwestią poradziła sobie doskonale. Leci za to kolejny plusik.

Po szóste, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Mnie osobiście pozostawiło z małym niedosytem, jak te nasze persony będą teraz żyły... Leci za nie plusik.

Powieść, tak jak tom pierwszy, jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że nieszczęścia lubią chodzić parami, ważne by jakoś je przetrwać i się nie poddawać.

Książka, tak jak jej poprzedniczka, praktycznie czyta się sama. Historia nawet wciąga, lecz nie zawsze sprawiała, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów, mimo to nie chciałam opuszczać go aż do końca również i tym razem.

Autorce bardzo dziękuję za kolejną przygodę. :)
Oba tomy podobały mi się mniej więcej tak samo.
Jeśli autorka planuje jeszcze jakieś historie w tym świecie lub klimacie chętnie po nie sięgnę.

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Śmierć? Będzie...
Afryka w tle? Jak najbardziej.
Szukanie szczęścia? Tak.
Nowy początek? Jasne.
Przewrotny los? Jest.
Problemy? Znajdą się.
Niepewność? Niestety.
Pewna szansa? Oczywiście.
Między innymi właśnie to tym razem serwuje nam Anne Jacobs w swojej najnowszej ks...

Rozwiń Zwiń