Zbiorowa tricksteria

Kocham Kłamcę. Od pierwszej książki zakochałam się w Lokim, takim bardziej współczesnym, który próbuje przystosować się do obecnego świata. Jak tylko pojawiła się nowa część to było pewne, że muszę ją przeczytać. Zwłaszcza, że zakończenie ostatniej było smutne i trochę rozczarowujące. Zgodne z mitologią, ale jakby trochę nie pasujące do naszego Lokiego. Dlatego ta książka jest czymś czego potrzebowałam. Takiego zakończenia można było się spodziewać od Boga kłamstw i sztuczek.

Kocham Kłamcę. Od pierwszej książki zakochałam się w Lokim, takim bardziej współczesnym, który próbuje przystosować się do obecnego świata. Jak tylko pojawiła się nowa część to było pewne, że muszę ją przeczytać. Zwłaszcza, że zakończenie ostatniej było smutne i trochę rozczarowujące. Zgodne z mitologią, ale jakby trochę nie pasujące do naszego Lokiego. Dlatego ta książka...

Ciekawe podsumowanie serii. Wszystkie wątki wyjaśnione, a książkę czyta się lekko, choć czasem powiązania trochę zagmatwane. Loki, jak to Loki, swoje planował i realizował.
Niestety, nie pasowały kompletnie nawiązania do " Cmentarzyska zwierząt " Kinga, "Squid Game" czy Donalda Trumpa.
Seria, zamknięta całkiem ciekawie.

Ciekawe podsumowanie serii. Wszystkie wątki wyjaśnione, a książkę czyta się lekko, choć czasem powiązania trochę zagmatwane. Loki, jak to Loki, swoje planował i realizował.
Niestety, nie pasowały kompletnie nawiązania do " Cmentarzyska zwierząt " Kinga, "Squid Game" czy Donalda Trumpa.
Seria, zamknięta całkiem ciekawie.

Miło było wrócić do świata Kłamcy. Jakub Ćwiek jak zwykle umiejętnie łączy odwołania do popkultury, akcję i humor. Tutaj mam wrażenie, że te opowiadania nie były konieczne z punktu widzenia całej historii, co nie znaczy, że coś im to ujmuje, bo są sprawnie napisane.

Miło było wrócić do świata Kłamcy. Jakub Ćwiek jak zwykle umiejętnie łączy odwołania do popkultury, akcję i humor. Tutaj mam wrażenie, że te opowiadania nie były konieczne z punktu widzenia całej historii, co nie znaczy, że coś im to ujmuje, bo są sprawnie napisane.

Wielki powrót Lokiego ponownie wprowadza nas w świat mitycznych i aniołów chociaż... czy to ten sam świat? Okazuje się, że rzeczywistością da się manipulować, tylko co ma do tego ten cały brudnopis Boga? I skąd do cholery wzięły się nowe anioły? Co knuje Jezus kupujący broń w Walmarcie? No i właściwie o co tu w ogóle chodzi? Odpowiedzi na te pytania stoją przed wami otworem właśnie w tej kapitalnej książce.

"Nie zdążyli przejść czterech metrów, gdy rozległy się charakterystyczne dźwięki brzmiące niczym ktoś z pełnymi ustami uprawiający deathmetalowy growling. Odgłosy były tak intensywne i obrzydliwe, że nie trzeba było długo czekać, nim towarzyszka typa weszła na wokal z drugim głosem. Brzmieli teraz jak Behemotowy cover Shallow. Istne narodziny gwiazdy..."

Jakiż to był spektakularny powrót! Z początku nie mogłam opanować emocji, gdy przewracałam niepewnie pierwsze strony lektury! Ponowne czytanie o losach moich ulubionych bohaterów, ten charakterystyczny humor i świat, za którym tęskniłam wrócił, a z nim istna czytelnicza uczta! Książka absolutnie mnie nie zawiodła i żałuję tylko, że tak szybko ją przeczytałam, bo znowu zaczynam tęsknić 😭😭😭

Alternatywne rzeczywistości to ostatnio temat na topie, wykorzystywany szczególnie w filmach. A jak wypada tutaj? Autor miał na niego oryginalny pomysł i ja osobiście uważam, że wkomponował się w tę historię idealnie. Dostaliśmy zupełnie inne zakończenie, którego ja szczerze się nie spodziewałam. Czy było tak dobre jak to ostatnie? Myślę, że tak! Dało nam inną perspektywę i również zaskoczyło pomysłami. Ale więcej nie będę zdradzać 🤫

Uwielbiam humor tych książek, tęskniłam też za licznymi nawiązaniami do popkultury, dzięki którym co chwila mój uśmiech jedynie rósł.

Najbardziej jednak brakowało mi tych wspaniałych bohaterów, których najchętniej bym po prostu wyściskała (tak, najprawdopodobniej mogłoby się to dla mnie źle skończyć, ale kto nie ryzykuje ten nie pije szampana). Wspaniale było znowu śledzić ich losy i uczestniczyć w ich zmaganiach, których było całkiem sporo.

Opowiedziane zostają tutaj trzy kluczowe historie z przeszłości, które doprowadziły do obecnego stanu rzeczy. Każda z nich jest wyjątkowa i zabawna, nie brakuje w nich również dreszczyku emocji i tak lubianych przeze mnie zwrotów akcji. Fabuła, postaci i wszelkie pojawiające się wątki są po prostu mistrzowskie - no bo przyznajcie jak często spotyka się Jezusa w Walmarcie albo obserwuje anioły idące ulicą krok w krok z mitycznymi bóstwami?

Była to po prostu zajebista jazda bez trzymanki i choć szkoda, że to już koniec, to jestem niezwykle wdzięczna, że dostaliśmy jeszcze takie zakończenie, by chociaż na moment wrócić do tego anielsko-boskiego, porąbanego świata, gdzie Eros z Bachusem rozkopują groby, a anioły udają gejów 😎

Wielki powrót Lokiego ponownie wprowadza nas w świat mitycznych i aniołów chociaż... czy to ten sam świat? Okazuje się, że rzeczywistością da się manipulować, tylko co ma do tego ten cały brudnopis Boga? I skąd do cholery wzięły się nowe anioły? Co knuje Jezus kupujący broń w Walmarcie? No i właściwie o co tu w ogóle chodzi? Odpowiedzi na te pytania stoją przed wami otworem...

Z wielką przyjemnością wróciłam do jednego z moich ulubionych światów. Smaczki popkulturowe na najwyższym poziomie.

Z wielką przyjemnością wróciłam do jednego z moich ulubionych światów. Smaczki popkulturowe na najwyższym poziomie.

Przed tą podróżą nie muszę pytać, czy leci z nami pilot. Ale zapnijcie pasy, bo to będzie jazda bez trzymanki. Zostawcie w domu mędrca szkiełko i oko, poluzujcie gumę w... wiecie, gdzie, i nie zapomnijcie zabrać poczucia humoru. A potem... enjoy the ride!

Tworzenie alternatywnego zakończenia do serii, która miała już swoje zakończenie, tak bardzo pasuje do wizerunku Lokiego - trickstera i kłamcy - że ani przez moment nie pomyślałam, że autor odcina kupony od cyklu, który przyniósł mu rozgłos i popularność wśród czytelników. Dla mnie to był impuls do kolejnego rereadingu całej serii, ale też do sprawdzenia, czy nowa część nadal bawi jak te sprzed lat. Spoiler - bawi nadal. I to bardzo.

Gdybym miała obrazowo opisać, czym jest ta książka, powiedziałabym, że autor zanurzył ręce w popkulturowym tyglu, zaczerpnął pełne garście motywów, a potem wykręcił je po swojemu i wycisnął z nich soki, tworząc własną, oryginalną i szalenie atrakcyjną kompozycję. Z jednej strony autorowi udało się odtworzyć ten przewrotny charakter swojej serii, tak że nowa część doskonale się z nią komponuje, nawet jeśli nieco miesza w linii fabularnej, z drugiej jest mocno osadzona we współczesnych popkulturowych tropach, których nie było w czasie, gdy powstawały poprzednie części.

Jej zaletą jest to, że nie trzeba być specjalnym popkulturowym wyjadaczem, by rozpoznać nawiązania fabularne, z drugiej - im więcej o popkulturze wiemy i im bardziej jesteśmy świadomi pewnych mód i trendów, tym więcej smaczków możemy wyłapać i bardziej się nimi cieszyć. Bo autor gra z czytelnikiem nie tylko na poziomie fabuły tomu, w której Loki wplątuje się w trzy kolejne intrygi innych tricksterów, a jednocześnie próbuje realizować swoje plany, ale też właśnie bawiąc się tymi nawiązaniami i przekształceniami. Płakałam ze śmiechu już przy pojawieniu się pewnego nadzwyczaj sprawnego zabójcy, który prowadził swoistą wendettę po śmierci ukochanego zwierzaka, a to był dopiero porządek zabawy, bo przed nami było jeszcze polsko-celebryckie wesele i niezwykła sekta. A w finale pojawił się jeszcze jeden z moich ulubionych "mitycznych" antybohaterów, czego nie mogę zdradzić i w pełni się pozachwycać.

Ta książka to czysty, skondensowany "fun" dla fanów serii i tej postaci, którzy nie mają skłonności do dzielenia włosa na czworo i potrafią poddać się wartkiej akcji, pulpowemu humorowi i nieustannej zabawie konwencją. Tu nie ma czasu snuć rozważań o kompozycji, kreacji postaci czy związkach przyczynowo-skutkowych, bo cały czas dzieje się wiele i na wielu płaszczyznach. A jednocześnie finalnie widać, że autor miał bardzo konkretny pomysł na tę szkatułkową opowieść spiętą klamrą intrygi i fantastycznie wykorzystał w niej zarówno naturą głównego bohatera (czy też antybohatera, jeśli się uprzeć),jak i wszystkich drugoplanowych i pobocznych postaci.

Dla mnie finał tej historii jest ze wszech miar satysfakcjonujący, bo doskonale rezonuje z naturą bohatera i pasuje do jego planów. Poza tym naprawdę podoba mi się, jak Ćwiek wykorzystuje przewrotną naturę Lokiego, który wymyka się klasycznej binarnej wizji bohatera opartej na opozycji dobra lub zła. Kłamca doskonale odnajduje się w szarej strefie pomiędzy i jest w nim ten lucyferyczny pierwiastek, który tak kapitalnie wybrzmiewa w słowach Goethego - "Jam częścią tej siły, która wiecznie zła pragnąc, wiecznie czyni dobro". Chaos, którego gwarantem jest Loki także u Ćwieka, sprawia, że staje się szalenie atrakcyjną postacią, której nie sposób nie pokochać. Nawet jeśli wolelibyśmy, żeby jednak trzymał się od nas z daleka.

Co tu dużo mówić - jestem szalenie szczęśliwa, że ta książka powstała i że miałam przyjemność ją przeczytać. To książka garściami czerpiąca z popkultury i przekształcająca jej motywy na własną modłę, napisana z luzem i ogromną dawką humoru. Z wartką akcją i rewelacyjnym niejednoznacznym bohaterem. I z zaskakującym zakończeniem, spinającym klamrą trzy opowieści, składające się na ten tom. Może nie wszyscy będą zadowoleni, ale ja zdecydowanie jestem entuzjastką tego finału.

Przed tą podróżą nie muszę pytać, czy leci z nami pilot. Ale zapnijcie pasy, bo to będzie jazda bez trzymanki. Zostawcie w domu mędrca szkiełko i oko, poluzujcie gumę w... wiecie, gdzie, i nie zapomnijcie zabrać poczucia humoru. A potem... enjoy the ride!

Tworzenie alternatywnego zakończenia do serii, która miała już swoje zakończenie, tak bardzo pasuje do wizerunku...

"Kłamca" to seria, które te prawie dwadzieścia lat temu na dobre zabetonowała moją miłość do fantastyki. Pierwszy tom wciągnąłem wtedy w jeden wieczór.

Podobnie dobrze wszedł mi ten ostatni tom - jedna z sześciu książek, które zabrałem do nadrobienia na urlopie - przeczytałem go jeszcze zanim zdążyłem się porządnie rozpakować. To razem z liczbą gwiazdek w zasadzie wystarczy do TL;DR: Fantastyczny tom, Ćwiek jest w szczytowej formie. Lekkie pióro, dopracowane przez te dwadzieścia lat, cięty dowcip i świetne granie popkulturą - w tym internetowymi dramami.

Nie zabrałem za to swoich kopii "Stróży", których nie miałem jeszcze okazji przeczytać (wybacz Kuba, wiń wujka Sandersona!),dlatego też część wątków musiałem poskładać z fragmentów informacji porozrzucanych przez autora tu i tam właśnie dla takich jak ja.

Nie byłem co prawda w obozie, któremu jakoś szczególnie nie podobało się 'Kill 'em All', ale mimo to cieszę się na te alternatywne zakończenie - faktycznie spina się to lepiej z Lokim, jakiego znamy i kochamy. Powrót do tego uniwersum był dla mnie trochę jak powrót do domu, przypominając mi dlaczego tak lubię fantastykę.

Dzięki, Kuba.

"Kłamca" to seria, które te prawie dwadzieścia lat temu na dobre zabetonowała moją miłość do fantastyki. Pierwszy tom wciągnąłem wtedy w jeden wieczór.

Podobnie dobrze wszedł mi ten ostatni tom - jedna z sześciu książek, które zabrałem do nadrobienia na urlopie - przeczytałem go jeszcze zanim zdążyłem się porządnie rozpakować. To razem z liczbą gwiazdek w zasadzie...

Bardzo udany powrót do cyklu o Lokim. Satysfakcjonujące zamknięcie cyklu.

Bardzo udany powrót do cyklu o Lokim. Satysfakcjonujące zamknięcie cyklu.

[współpraca recenzencka z wyd. SQN]

Najnowszy tom Kłamcy, czyli Zbiorowa tricksteria to zbiór trzech opowiadań o dobrze znanym nam bohaterze, czyli Lokim, bogu kłamstwa. Jak tylko doszły do mnie zapowiedzi, czekałam na tę książkę i wciągnęłam ją dość szybko, jak na niesprzyjające warunki.
Zacznę od tego, co może was najbardziej trapić. Czy trzeba przypominać sobie poprzednie tomy? Czyli wszystkich Kłamców i Stróży. Nie, ale jeśli to zrobicie, to złapiecie różne fajne smaczki. W każdym razie ten tom jest tak poprowadzony, że bohaterowie sami opowiadają, co się działo. Gabriel wprowadza Michała w to, co się stało, więc naprawdę można ogarnąć, o co chodzi. Czy czytać bez znajomości serii? Nie polecam.
Poszczególne opowiadania nawiązują do dość aktualnych hitów popkulturowych jak John Wick czy Squid Game, ale nawet Przyjaciół. Pojawiają się bohaterowie, których na pewno będziecie kojarzyć z poprzednich części, nawet jeśli nie pamiętacie, jaka konkretnie była ich rola. No i co ciekawe, opowiadania są właśnie opowieściami bohaterów, którzy są przesłuchiwani przez archaniołów, bo jak się możecie domyślić, Loki znów coś wymyślił.
Zbiorowa tricksteria może być w pewnym sensie odpowiedzią dla niezadowolonych czytelników po tym, jak Loki spadł z klifu i rozwalił sobie łeb o skałę…. Nie no, chyba się nie nabraliście, co? Po Kill’em All było mnóstwo głosów niezadowolenia, co z jednej strony rozumiem, a z drugiej uważam, że choć Loki, tak by skończyć nie chciał, to może jednak by docenił. Jednak nie o tym zakończeniu dziś miałam mówić. Skoro Kłamca mógł wybrać swoją drogę, wybrał taką, jaka mu bardziej pasowała. Jest to zdecydowanie happy end dla bohatera, który doceniam. Każdy z nas może sobie teraz wybrać taką ścieżkę Lokiego, jaką chce.
Książka jak najbardziej trzyma poziom. Historie o Kłamcy naprawdę uwielbiam i ogromnie cieszę się, że mogłam powrócić do świata Lokiego i przeżyć z nim jeszcze trochę przygód.

[współpraca recenzencka z wyd. SQN]

Najnowszy tom Kłamcy, czyli Zbiorowa tricksteria to zbiór trzech opowiadań o dobrze znanym nam bohaterze, czyli Lokim, bogu kłamstwa. Jak tylko doszły do mnie zapowiedzi, czekałam na tę książkę i wciągnęłam ją dość szybko, jak na niesprzyjające warunki.
Zacznę od tego, co może was najbardziej trapić. Czy trzeba przypominać sobie...

Walczą we mnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony wszystko krzyczy "Tak! Kłamca powrócił! Wiedziałem, że Króla Kłamstw nie sposób okłamać!" Z drugiej niestety z każdą kolejną kartką uderza we mnie myśl, która towarzyszyła mi przy sporej części dopisanych tomów "już-niby-zamkniętych" serii, mówiąca że raz zamkniętych drzwi nie powinno się już otwierać, chyba, że hucznie i z pomysłem. Tutaj niestety jedynie je uchylono. Nie zrozumcie mnie źle, bo to naprawdę udane opowiadania, tyle że, no właśnie - osobne opowiadania, które jedynie połączono krótkimi przerywnikami w stylu drugiego tomu "Stróży". Jak na kontynuacje apokaliptycznej powieści, to ciut słabo... Może i wielu narzekało na zakończenie serii, ale i oni muszą przyznać, że wywołało naprawdę silne uczucia. Tutaj mamy wszystko nijakie. Opowiadania są dobrze i nie ustępują poziomem poprzednikom, ale nawiązanie do cofniętego końca świata jest bardzo naciągane i w sumie powierzchowne. Spodziewałem się faktycznie dalszego ciągu, bo mimo wszystko Loki miał jakiegoś asa w rękawie (tzn. kopertę). Mieliśmy też opętanego anioła, który mógł być zalążkiem naprawdę dobrej intrygi. Zamiast tego przeczytaliśmy tylko, że Loki coś tak robił, nadziałał i tyle. Niestety bardzo rozczarowujące i nie kupuję tłumaczenia autora o alternatywnych światach i możliwości wybrania sobie, w które zakończenie się wierzy. No po prostu nie. Jedyny plus, to koniec z udawaniem, że "Stróże" są osobną serią i teraz oficjalnie zostają włączeni do "Kłamcy".

Walczą we mnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony wszystko krzyczy "Tak! Kłamca powrócił! Wiedziałem, że Króla Kłamstw nie sposób okłamać!" Z drugiej niestety z każdą kolejną kartką uderza we mnie myśl, która towarzyszyła mi przy sporej części dopisanych tomów "już-niby-zamkniętych" serii, mówiąca że raz zamkniętych drzwi nie powinno się już otwierać, chyba, że hucznie i z...